(…) ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΔΑΜΑΣΟΥΜΕ ΤΗ ΣΙΩΠΗ
Ι
Οι δυνάμεις της γλώσσας είναι οι μοναχικές απελπισμένες κυρίες που τραγουδούν
μέσα από τη φωνή μου που την ακούω από μακριά. Και μακριά, στη μαύρη άμμο
κείτεται ένα κοριτσάκι γεμάτο από προπατορική μουσική. Που να βρίσκεται ο αληθινός θάνατος;
Θέλησα να φωτιστώ σ` αυτό το φως της έλλειψης του φωτός μου. Τα κλαδιά πεθαίνουν στη μνήμη.
Αυτή που κείτεται, κατοικεί μέσα μου με τη μάσκα της λύκαινας. Αυτή που δεν άντεξε άλλο
και κάλεσε τις φλόγες κι έγινε στάχτη.
(…)
(…) Για πολύ καιρό, η φυσική παρουσία του δέντρου της Άρτεμης ήταν υπό αμφισβήτηση. Στην πραγματικότητα, εξαιτίας της τόσο έντονης διαφάνειάς του, ελάχιστοι μπορούν να το δουν. Μοναχικότητα, συγκέντρωση και μια όσο το δυνατόν λεπτότερη ευαισθησία, είναι οι απαραίτητες προϋποθέσεις για να το δει κανείς. Υπάρχουν ορισμένοι, οι οποίοι, αν και φημίζονται για την ευφυΐα τους, παραπονιούνται ότι παρ` όλη την προετοιμασία τους δεν μπορούν να δουν απολύτως τίποτα. Για να απαλύνουμε την πλάνη τους, αρκεί να υπενθυμίσουμε ότι το δέντρο της Άρτεμης δεν είναι ένα ορατό σώμα: είναι ένα αντικείμενο (έμψυχο) που μας επιτρέπει να δούμε πιο μακριά, ένα φυσικό όργανο της όρασης. Κατά τα λοιπά, αρκεί μια μικρή πειραματική δοκιμή για να σκορπίσει μακριά, αποτελεσματικά και για πάντα, τις προκαταλήψεις του διαφωτισμού των καιρών μας: τοποθετημένο κοντά στον ήλιο, το δέντρο της Άρτεμης αντανακλά τις ακτίνες του και τις συγκεντρώνει σε μια κεντρική εστία που ονομάζεται ποίημα, το οποίο παράγει μια φωτεινή θερμότητα, ικανή να πυρπολήσει, να λιώσει ή και να εξαϋλώσει ακόμα τους άπιστους. Συνιστάται αυτή η δοκιμή στους κριτικούς λογοτεχνίας της πατρίδας μας.
(από τον πρόλογο του Οκτάβιο Πας, στο Δέντρο της Άρτεμης, της Αλεχάντρα Πισαρνίκ, 1962)
ποίηση >>>> [φρμκ]#1 | άνοιξη-καλοκαίρι 2013
