Επεισόδιo ε΄
Όταν μιλώ για στίχους
μιλάω για κάτι που συμβαίνει
σ’ εσένα όσο και σ’ εμένα-
εναποθέτοντας την ψυχή μου
στα πάθη των φωνηέντων
δανείζοντας τον εαυτό μου
στον επόμενο μύθο
έγραψα
σ’ ένα λόγο πολύ λίγο από γλώσσα
όχι από επιθυμία ή πάθος
αλλά γιατί αυτός ήτανε
ο πιο ταπεινωτικός τρόπος
να επιζεί κανείς.
(καταθέτω τα ποιήματα αυτά -στιγμιότυπα στο βάθος ενός ποιήματος- θέλοντας να υπογραμμίσω το αυτονόητο: ότι κάθε ανθρώπινη πράξη, πόσο μάλλον η ποιητική, όποια κι αν είναι η προφανής θεματολογία ή οι σκοποί της, είναι κατεξοχήν πολιτική.)
