Λιτανεία της άνοιξης
Κάθε χρόνο, στον επιτάφιο,
Δεν ξέρεις ποιoν μπορεί να συναντήσεις.
Έρχονται οι άνθρωποι, βγαίνουν από τη νάρκη
Και νανουρίζονται ξανά μες στα κεριά.
Ποιος να είναι φέτος ο νεκρός.
Ίσως ο πρώτος έρωτας.
Πιστεύει πλέον μόνο στους Ινδιάνους
Και σε θυμάται σαν πικρό φιλί.
Ίσως το ζεύγος των παλιών καθηγητών
Εκείνη άντρας, εκείνος γυναίκα
Τα παιδιά τους χαμένα
Μακριά από αμφίβια τελετουργικά.
Γυαλίζουν τ’ αναθήματα, κι εκείνοι
Που διατηρούν το σώμα μυρωμένο.
Παιδικοί φίλοι γερνούν ξαφνικά
Μπροστά στα μάτια σου.
Κι είσαι πάντα πιο λίγος
Και περισσεύεις του νεκρού.
Τι θεία ισορροπία.
Πριν αγριέψει ο φόβος, τον στολίζουν.
Παρασκευή σημαίνει
Δεν είναι ντροπή να πεθαίνεις.
Δεν είναι ο θάνατος ντροπή.
Εκτός αν σε κηδεύουν κάθε χρόνο
Μες στα κορμιά, και με θυσία τόσα λουλούδια,
Επειδή ανασταίνεσαι.
