Θα ήθελα να αρχίσω με την αυθαίρετη χρήση μιας φράσης του Ρεμπώ –αυθαίρετη γιατί την αναφέρω έξω από τα συμφραζόμενά της–: Μα κείνο που χρειάζεται είναι να κάνεις την ψυχή σου τέρας. Θέτοντας με τη βοήθειά της το ερώτημα: τι είναι το τέρας; Και να προσπαθήσω να δώσω μιαν απάντηση όσο πιο κοντά μπορώ στο ιδιόλεκτο του βιβλίου: το τέρας είναι η χαρτογράφηση του ανθρώπινου. Εξέταση της περιοχής του ανθρώπινου μέχρι τα έσχατα όριά της. Το τέρας είναι το ον που το διαπερνάει η συνοριακή γραμμή ανάμεσα στο ανθρώπινο και το μη ανθρώπινο και αυτό το σύνορο κόβει, πονάει και κακοφορμίζει. Διπλά μπασταρδεμένο ον, κένταυρος πραγματικού και φαντασίας, μπορεί να έχει την επικινδυνότητα και του ενός και του άλλου. Και την εύθραυστη φύση τους ταυτόχρονα. Επιρρεπές σε συμμετρίες και διπλασιασμούς, είναι ον καθρεφτικό, ικανό να αντανακλά και να αντανακλάται, να γίνεται σκιά σου ή να σε κάνει σκιά του, ικανό για διάλογο δηλαδή. Αυτά με λίγα λόγια είναι τα χαρακτηριστικά των 16 τεράτων από τη αρχαιότητα μέχρι τον κινηματογράφο που συμπεριλαμβάνονται στο Βλέπω τον κύβο Ρούμπικ φαγωμένο, μια συλλογή bestiario. (…)
Γιάννα Μπούκοβα, Πόσες ζαριές χωράνε σ’ έναν κύβο
