Η πόρτα ανοίγει, για να μάθει την καινούρια γλώσσα, κάθε φορά καινούρια, κάθε φορά παλιά, ανανεωμένη, μεταχειρισμένη. Πίσω της, το σκοτεινό δωμάτιο.
Και πριν εισέλθεις το αμυδρό τρέμουλο, το μετέωρο πρώτο βήμα.
Εδώ: όχι ποιος είμαι αλλά πού είμαι; Τι είναι αυτό το εδώ;
Είμαι στο κατώφλι. Και μέσα σκοτάδι. Θα χρειαστεί να περάσω στα τυφλά, να κουρδίσω την
όρασή μου σε άλλη λειτουργία.
Κάτι έρχεται σ’ εμένα ή πάω εγώ σ’ αυτό; Και τρέμοντας πάντα. Φοβάμαι να μπω μέσα σ’ αυτόν τον άλλο χρόνο, δεν ξέρω τι ν’ αφήσω πίσω από μένα και τι να πάρω μαζί μου.
Το πέρασμα είναι διάρρηξη. Τι οφείλει να σπάσει;
Εκεί: χωρίς οικειότητα, χωρίς αναγνώριση. Γι’ αυτή την κίνηση πρέπει να καταπιώ τον εαυτό μου, να ξεχαστώ μέσα στην ταυτοχρονία.
Να κερδίσω λίγο χρόνο πριν ακόμα δω τι υπάρχει πίσω από την πόρτα. Μόλις τώρα αποφάσισα να ανοίξω τα μάτια μου πάνω σε αυτό το αφανές. Το δωμάτιο δεν μου προσφέρει στέγη. Είναι ουσιαστικά αφιλόξενο. Για να κατοικηθεί πρέπει ο αφηγητής να μεριμνήσει μόνος του για την είσοδο στην ιστορία.
