Εκάτη, 2011
Κρακ, όπως σπάσιμο. Ο Θωμάς Τσαλαπάτης εισβάλει στο ποιητικό τοπίο με ορμή, ένα ιδιόμορφο, σκληρό χιούμορ, και –το πιο σημαντικό– φωνή που θυμάσαι και αναγνωρίζεις. Δουλεύει με τους όρους του πεζού ποιήματος και δοκιμάζει το σπάνιο και απαιτητικό είδος του εκτεταμένου ποιήματος-αφήγημα. Στήνει πηγαία σκηνικά παραλόγου όπου το ναΐφ «φλερτάρει» με το αλληγορικό και το κωμικό συχνά ισοδυναμεί με το φρικαλέο. Από τον τίτλο ακόμα η σφαγή μπορεί να διαβαστεί ως επαναλαμβανόμενο μοτίβο: η σφαγή της ιστορίας που χαλάει τον ύπνο στο Απόηχος (με το καταπληκτικό φινάλε Βέβαια όλα αυτά συνέβησαν το 450 μ.Χ., αιώνες δηλαδή πριν ο κύριος Κράκ ξαπλώσει), η σφαγή που ξέρουμε ότι εκτελείται ερήμην μας, αλλά θέλουμε με κάθε τρόπο να μην ξέρουμε (Το κουτί) και η πιο τρομακτική – η μονίμως αυτοδικαιολογούμενη σφαγή-ρουτίνα (Στον κήπο). Ταυτόχρονα και καθόλου σε αντίθεση η φαιδρή διάθεση πίσω από κάθε εξέλιξη και η κλήση προς το γκροτέσκο είναι έμφυτα στοιχεία της γραφής του. Ο Τσαλαπάτης «σπάει» την όποια σοβαροφάνεια, αλλά είναι φορές πού παίρνει αρκετά μεγάλο ρίσκο στη σοβαρότητα – όχι εκείνη της έλλειψης του χιούμορ, αλλά αυτή της οργάνωσης και του ελέγχου του υλικού πέρα από μια πρωταρχική ιδέα. Οι καλύτερες στιγμές του (Απόηχος, Το κουτί, Η συνάντηση) είναι στη συμπύκνωση, και όχι στο (έστω και αβίαστο) «άπλωμα» της αφηγηματικής τεχνικής. Η ευρηματικότητα της οπτικής γωνίας μένει σταθερή αξία.
Είναι αυτό το παράλογο που σκίζει τα σπλάχνα. Όλο αυτό το έξω εισβάλλει στο μέσα του σπιτιού και ύστερα στο μέσα του κυρίου Κρακ.
Γ.Μ.
