Εκδρομή
στο Ρ.Φ.
Γεννήθηκα το ’71
και δεν εγνώρισα κανένα
αντί για γύψο
έβαζα ύψο,
κι αντί για το κόμμα
εγώ είχα το στρώμα
τη Μαίρη τη Νόρα
αντί για τη χώρα,
και έτσι μεγάλωσα
ενώ άλλοι άλωσαν
τη δικτατορία
διαβάζω ιστορία
σαν τριτοδεσμίτης
κι οι στηθόδεσμοί της
στο πίσω θρανίο
τρυπάν το κρανίο
εμένα που δεν ήμουνα μες στο Πολυτεχνείο.
*
«Γι’ αυτό»
Θέλω ν’ αγγίξω
τα μαλλιά σου
αλλά έχουνε περάσει πολλά χρόνια
από τότε
που σε είδα πρώτη φορά
κι όσο περνάνε αυτά τα χρόνια
σε βλέπω όπως σε θυμάμαι
και σε θυμάμαι όπως σε βλέπω
και χάνεται πια
η πρωτοκαθεδρία της αφής.
*
«Εκεί που δεν είχε πια»
Φασαρία
γινότανε στο δρόμο,
έβραζε το νέο αίμα
και μαζί
το φεγγάρι ολόλυζε:
«Πώς με καρφώνεις
ουρανέ στο στερέωμά σου,
πώς με κρατάς
νύχτα μες στα νυχτικά σου,
πώς με κοιτάζεις
μέσα στην ουράνια νύχτα
νεκρικέ διαβάτη,
στάζεις το αίμα σου
και δεν έχεις ναν το δέσεις,
γι’ αυτό
πάρε με κοντά σου,
πάρε με στην αγκαλιά
των ματωμένων χεριών σου
κι εγώ θα ασημώσω
τη μοίρα σου,
σεσημασμένε νεκρικέ διαβάτη,
πάρε με στην αγκαλιά σου
να σκοτεινιάσει η νύχτα
και να δέσει την πληγή σου».
Κι όπως έβραζε το νέο αίμα
μες στο δρόμο της νύχτας
καταμεσής
αποκοιμήθηκα
τον ύπνο του θανάτου.
Και το φεγγάρι
που ολόλυζε
μου είπε:
«Εσύ θα πεθαίνεις πάντα
όποτε διαβαίνει το κακό,
κανόνισε.
Εσύ θα πεθαίνεις πάντα
όποτε σφυρίζει η νύχτα,
δώσε.
Εσύ θα πεθαίνεις πάντα
όποτε ματώνει η νεότητα
καθώς γεννιέται».
Και μου ’πε το φεγγάρι πάρε με μαζί σου.
