Ο τρόπος που σκέφτομαι γεννήθηκε με τη σκέψη πως θα μπορούσα να είχα γεννηθεί αλλού, σε μια από τις είκοσι χώρες όπου είχαν προσγειωθεί τα επιζώντα θραύσματα της οικογένειας της μητέρας μου μετά την ανατίναξή της στο ναζιστικό ναρκοπέδιο. Με τη σκέψη της τυχαιότητας, του ατυχήματος, της πτώσης. Μέσα στη βροχή, τη βροχή των ατόμων του Λουκρήτιου, το άτομο της μητέρας μου συνάντησε το άτομο του πατέρα μου.
Το παράξενο μόριο που αποσπάστηκε από τους σκοτεινούς ουρανούς του βορρά προσγειώθηκε στην Αφρική.
Μέσα στο γελαστό ευτυχισμένο μικρό κορίτσι που ήμουν, έκρυβα (από τους άλλους και τον εαυτό μου) ένα μυστικό, ανήσυχο, λανθάνον κορίτσι που ήξερε καλά πως είχε στ’ αλήθεια γεννηθεί κάπου αλλού. Το αόριστο συναίσθημα πως είχα εμφανιστεί εκεί τυχαία, πως δεν ανήκα σε κανένα εδώ από κληρονομιά ή καταγωγή, το σωματικό συναίσθημα πως ήμουν ένα εύθραυστο μανιτάρι, ένας σπόρος που φύτρωσε μέσα σε μια νύχτα και κρατιέται από τη γη με ρίζες πρόχειρες και ισχνές. Άλλο ένα συναίσθημα μέσα στις σκιές: η ακλόνητη βεβαιότητα πως «οι Άραβες» ήταν τα γνήσια τέκνα αυτής της σκονισμένης και αρωματισμένης γης. Αλλά όταν περπατούσα ξυπόλυτη με τον αδελφό μου πάνω στις καυτές ράγες του Οράν, ένιωθα στις πατούσες μου το χάδι από τις φιλόξενες παλάμες των αρχαίων νεκρών της χώρας, και το βάσανο της ψυχής μου καταλάγιαζε. (…)
απόσπασμα από το αυτοβιογραφικό δοκίμιο, για την πολλαπλή εμπειρία της διασποράς, της σπουδαίας γαλλοαλγερινής συγγραφέως και θεωρητικού Hélène Cixous
