Μετάφραση: Κατερίνα Ηλιοπούλου
(…)Η διασπορά –από το ρήμα διασπείρω: σκορπώ και σπέρνω– «πληθυσμός που εγκαθίσταται μακριά από την προγονική γη» (μία από τις ερμηνείες της λέξης στο λεξικό Γουέμπστερ), είναι επίσης: «ο τόπος όπου ζει αυτός ο πληθυσμός», ένας περαιτέρω ορισμός που μοιάζει στην αρχή αντίθετος, αλλά νομίζω πως, αν κάποιος σκεφτόταν την ιδέα της απόστασης ως τόπο, τότε η απόσταση θα γινόταν «ο τόπος» όπου κάποιος ζει. Οπότε η ιδέα του άριζου ριζώνει πιο γενναιόδωρα. Χαρτογραφεί τη ρευστότητα. Ο τόπος όπου κάποιος ζει δεν ορίζεται από τα σύνορα μιας χώρας αλλά περισσότερο από μια γεωγραφία των αισθήσεων· το σώμα, όπως το ποίημα, αγωγός.(…)
Μητρική γλώσσα
Πάντα ένιωθα πως εκείνη θα προτιμούσε να τραγουδάει
αντί να μιλά, όπως ακριβώς στεκόταν άλλοτε στη χορωδία, μέρος μιας
καμπύλης γυναικών με τις κελεμπίες τους αφοσιωμένες στο τραγούδι.
Αντ’ αυτού κατάπνιγε τις άριες, ολόκληρες όπερες, αγνοώντας
όλες εκείνες τις προτάσεις, τις απρόβλεπτες στροφές,
καθηλωνόταν για να καταστείλει το αίσθημα που θα
ελευθέρωνε με μια μπαλάντα ή έναν ύμνο, αντί να παρακολουθεί
τον Φρανκ Σινάτρα στην τηλεόραση, συντροφεύοντας τους κοινότοπους
ρυθμούς του πατέρα μου. Και ήταν ας πιούμε λίγο κρασί
όταν τα πράγματα πήγαιναν καλά ή όλο γκρινιάζεις κι εκείνη
προβλέψιμα, απαντούσε με ένα ναι εντάξει, και ναι, καλά.
Κρατούσε τον αμοιβαίο όρκο ανομολόγητα, με το να προφέρει
απλά ρήματα όπως βλέπω και τρώω, κοιμάμαι, μακριά
από τον κίνδυνο του τολμάω και οργίζομαι ή γερνάω (όταν της
κοβόταν η ανάσα βλέποντάς τον να με χτυπάει για να με εξημερώσει)
διδάσκοντάς με τη σημασία τού να ακούς αυτό που δεν λέγεται.
Εκείνο που δεν καταλάβαινα, όπως στην εκκλησία τις λειτουργίες
στα λατινικά ή στα ελληνικά, άρχισα να το θαυμάζω
για το αίσθημα, το μελαγχολικό μουρμούρισμα και τη διάρρηξη
όλων όσων οι λέξεις δεν κατάφερναν να συλλάβουν.
