(…)Υπάρχει τραύμα και εκδηλώνεται με διάφορους τρόπους. Το παιχνίδι αυτό ανάμεσα στον αποκλεισμό και την ένταξη είναι περίπλοκο και διαρκές. Ίσως γι’ αυτό επιστρέφω σε εικόνες μετατόπισης και επανεφεύρεσης στη δουλειά μου. Προσπαθώ να συγκολλήσω τα κομμάτια, χρησιμοποιώντας παρενθέσεις, συγχωνεύοντας ημερομηνίες και υπονοώντας κενά. Με ενδιαφέρει πάντα το πορώδες και ο χώρος μιας αβεβαιότητας ή επισφάλειας. (…)
Στην περίπτωση της ενότητας ‘Στρώματα αήττητων σωμάτων’ ένα γράμμα προς έναν παλιό φίλο γίνεται ένα αρχείο εντυπώσεων και αποκρίσεων σε μια σειρά από καλλιτεχνικά τεκμήρια (φωτογραφίες, άρθρα κλπ) που μπορεί να λειτουργούν -ή όχι-ως επεξηγηματικές σημειώσεις ή σχόλια. Αυτά τα τεκμήρια χαρτογραφούν οικείους τόπους-τις πορώδεις αρχαιολογικές στιβάδες τους- όπως και τις πολιτικές συνθήκες ή τους προβληματισμούς τους, όπως αναφαίνονται σε νοητικές μορφές (ιστορία, τέχνη, ανθρωπολογία). Όμως χωρίς να είναι διακριτά μεταξύ τους. Μαζί, τα παράλληλα κείμενα προτείνουν μια σχέση, ή τουλάχιστον την αναπόφευκτη συνύπαρξη (κολάζ).
ΣΤΡΩΜΑΤΑ ΑΗΤΤΗΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ
Αγαπητή Νάταλι, όταν το άρχισα αυτό, έγραψα για το δερμάτινο
μπουφάν του Τζιν, για το απίστευτο κάπνισμά του. Αν δεν είπα
κάτι για τον ελαφρώς αιχμηρό τρόπο σου, σκόπευα να το
κάνω, και οπωσδήποτε ανέφερα τα διάφορα υπνοδωμάτιά σου, όπως
εκείνο το πρώτο στην οδό Άρο, ένα παράρτημα στην πίσω
μεριά, πριν χρόνια ήταν τουαλέτα, και εκεί μέσα μού έβαλες ν’ ακούσω
για πρώτη φορά Στίβι Νικς και μου έδειξες τον κατοικίδιό σου αρουραίο
να σκαρφαλώνει μέσα από πουκάμισα για να φτάσει γύρω στον λαιμό σου. (….)
