Category Archives: ποίηση
Ιορδάνης Παπαδόπουλος, μ π ο ύ κ ι ένα ημερολόγιο σ ώ μ α σχεδόν άνευ λόγου
(απόσπασμα) Το πρώτο σώμα γράφεται και αποθηκεύεται άυλο. Εν αναμονή. Σαν σημείωση. Νερών που σπάνε. Πριν αποτυπωθεί, κάνει μια τρύπα στο ιδιωτικό, υπολογιστικό μου νέφος. Εν τω μεταξύ, δεν απορρίπτω συλλήβδην τον αυτόματο διορθωτή. Συμβαίνει συχνά, ν’ ανακαλεί και ν’
Ιορδάνης Παπαδόπουλος, μ π ο ύ κ ι ένα ημερολόγιο σ ώ μ α σχεδόν άνευ λόγου
(απόσπασμα) Το πρώτο σώμα γράφεται και αποθηκεύεται άυλο. Εν αναμονή. Σαν σημείωση. Νερών που σπάνε. Πριν αποτυπωθεί, κάνει μια τρύπα στο ιδιωτικό, υπολογιστικό μου νέφος. Εν τω μεταξύ, δεν απορρίπτω συλλήβδην τον αυτόματο διορθωτή. Συμβαίνει συχνά, ν’ ανακαλεί και ν’
Μαίρη Κλιγκάτση, [Τα δηλόπορτα]
(4 ποιήματα) [Λευκή] Χορεύει τώρα με το χέρι υψωμένο, το χέρι διαβαστής του χρόνου και δερβίσης της, κατάστικτο μαχαίρια, ψαλίδια, τραύματα. Εδώ χορεύει τώρα τις γραμμές στην απαλάμη της κι απάνω στο φτερό του ώμου της φτερά μιας πεταλούδας πλευροκοπούν
Μαίρη Κλιγκάτση, [Τα δηλόπορτα]
(4 ποιήματα) [Λευκή] Χορεύει τώρα με το χέρι υψωμένο, το χέρι διαβαστής του χρόνου και δερβίσης της, κατάστικτο μαχαίρια, ψαλίδια, τραύματα. Εδώ χορεύει τώρα τις γραμμές στην απαλάμη της κι απάνω στο φτερό του ώμου της φτερά μιας πεταλούδας πλευροκοπούν
Νίκος Βιολάρης, Κανείς καιρός
(4 ποιήματα) Οι συγγενείς Προχθές τη νύχτα απάντησα τρεις κωμικούς συγγενείς μου. Όλοι φορούσαν ρούχα μεταξωτά και κανείς τους δεν με γνώριζε. Βέβαια, στην πραγματικότητα ούτε ποτέ είχαν ξανακούσει το όνομά μου, όμως οι συγγενείς μου με αγκάλιασαν, με φίλησαν,
Νίκος Βιολάρης, Κανείς καιρός
(4 ποιήματα) Οι συγγενείς Προχθές τη νύχτα απάντησα τρεις κωμικούς συγγενείς μου. Όλοι φορούσαν ρούχα μεταξωτά και κανείς τους δεν με γνώριζε. Βέβαια, στην πραγματικότητα ούτε ποτέ είχαν ξανακούσει το όνομά μου, όμως οι συγγενείς μου με αγκάλιασαν, με φίλησαν,
Μαίρη Γιόση, Δυο ποτάμια
Ας κατοικήσουμε τον κόσμο Για καιρό Ερειπωμένα κτήρια Παράθυρα τυφλά Και λυπημένα Σ’ άδειες αυλές. Πικρό χορτάρι Αναλογίζεται Το ξοδεμένο αίμα Μα το παιδί Παίζει ακόμα Με τα ζάρια του. Το παιδί ζωγραφίζει Στο μάτι του αίλουρου Στα σωθικά του
Μαίρη Γιόση, Δυο ποτάμια
Ας κατοικήσουμε τον κόσμο Για καιρό Ερειπωμένα κτήρια Παράθυρα τυφλά Και λυπημένα Σ’ άδειες αυλές. Πικρό χορτάρι Αναλογίζεται Το ξοδεμένο αίμα Μα το παιδί Παίζει ακόμα Με τα ζάρια του. Το παιδί ζωγραφίζει Στο μάτι του αίλουρου Στα σωθικά του
Κατερίνα Ηλιοπούλου, Η εξαφάνιση
(απόσπασμα, εν εξελίξει)
