οι εκδόσεις μας


Ποίηση Τώρα

Στη γλωσσολογία το Σ αντιπροσωπεύει το σύνολο των συμβόλων που σχηματίζουν ένα αλφάβητο.
Στα μαθηματικά το Σ χρησιμοποιείται ως σύμβολο για τον τελεστή αθροίσματος.
Στη φυσική της συμπυκνωμένης ύλης το Σ υποδηλώνει την αυτο-ενέργεια.
Στη θεωρία πιθανοτήτων και στην στατιστική το Σ υποδηλώνει τον πίνακα συνδιακυμάνσεων ενός συνόλου τυχαίων μεταβλητών.
Στην αλχημεία το Σ χρησιμοποιήθηκε μερικές φορές για να αντιπροσωπεύσει τη ζάχαρη.
Σ
Η εισβολή της επιθυμίας, η γλώσσα και η περιπλάνηση, αποτελούν τα υλικά αυτού του αποσπασματικού ημερολογίου που συνομιλεί αινιγματικά με την Μοναδολογία του Λάιμπνiτς. Ο ερωτικός πόθος είναι το ακίνητο σημείο στο κέντρο της δίνης που αποτελεί την αφετηρία της προσωπικής ιστορίας του καθενός μας, αυτό που μας κάνει αφηγητές, μας συστήνει στον κόσμο και μας εγκαταλείπει με το δώρο του χαράγματος. Η μαγεία και η απόγνωση του βίου υπό την κατάληψη της επιθυμίας αποτυπώνεται θραυσματικά ως εσωτερική διαδρομή και άναρχη ανίχνευση της μνήμης, όπου η ανάταση και διάλυση, η δόνηση και ο φόβος συνδέονται με τις λέξεις, τους άλλους ανθρώπους, τα πράγματα, το αστικό τοπίο και τα στοιχεία της φύσης.
ΛΙΛΥ ΚΡΑΓΚ
Ο Homo-camcordus, είναι ένα ποιητικό αντιδοκίμιο για το πάθος της καταγραφής και ταυτόχρονα ένα σπαρακτικό αφήγημα για την ευάλωτη και εφήμερη φύση μας και τον ακατάλυτο δεσμό της φιλίας.
HOMO CAMCORDUS






















Τι μας μαθαίνει η τέχνη; Πώς γινόμαστε δάσκαλοι του εαυτού μας όταν διαβάζουμε, βλέπουμε, ακούμε – και όταν δημιουργούμε; Πώς ανοίγονται, χάρη στην τέχνη, νέα πεδία για την αντίληψή μας; Πώς συνδεόμαστε με το έργο τέχνης; Και πόσο συνειδητές είναι αυτές οι διαδικασίες;
Αυτά και άλλα ερωτήματα απαντά αυτό το συλλογικό βιβλίο δοκιμίων. Καλλιτέχνες που δημιουργούν σε διάφορα πεδία (λογοτεχνία, εικαστικά, μουσική, κινηματογράφο) αλλά και θεωρητικοί που ασχολούνται με την τέχνη και τη φιλοσοφία, διερευνούν την ποικιλομορφία της σχέσης των τεχνών με τη γνώση. Τι μας μαθαίνει η Τέχνη
Κάθε πέτρα που κλοτσάμε στο διάβα μας είναι η ίδια η γη. Η πολυπλοκότητα της μικροδομής της και η μακρά ιστορία της, που είναι η ιστορία του σύμπαντος, μας πείθει ότι μακροσκοπικά, μέσα στον γεωλογικό χρόνο, και ταυτόχρονα κάτω από τα πόδια μας ή μέσα στη χούφτα μας, η πέτρα -σαν τη γη- έχει τη δική της ζωή.
Η παραγωγή κειμένων και σχεδίων για καθεμία ξεχωριστή πέτρα από τη συλλογή δώδεκα τυχαίων πετρών έχει τη μορφή της συνομιλίας. Το ομιλούν υποκείμενο, απευθυνόμενο στην πέτρα σε δεύτερο πρόσωπο, την προσεταιρίζεται καθώς επιχειρεί να την περιγράψει και να τη διηγηθεί, ενώ ταυτόχρονα απευθύνεται στην ίδια με τη συναισθηματική φόρτιση μιας απρόσμενης γνωριμίας. Αυτή η απεύθυνση γίνεται τραγούδι, ωδή για την οποιαδήποτε πέτρα, τον βράχο, το νησί ή, τελικά, την ίδια τη γη.
Για τη σχέση ανάμεσα στον άνθρωπο και την πέτρα, στο ανθρώπινο και το πετρώδες, μιλά για μία ακόμα φορά ο μύθος του Σίσυφου. Μιλά εκκωφαντικά στην εποχή της ανθρωποκαίνου. Τι σημαίνει αυτή η καθημερινή αναπόδραστη συντρόφευση του ανθρώπινου με το αν-ανθρώπινο; Πώς να δούμε το άχθος αλλά και την ελευθερία αυτής της αλυσόδετης συζυγίας “άνθρωπος-πέτρα” από την πλευρά της πέτρας; Μήπως ο καταναγκασμός του εταίρου και συμβίου της είναι για αυτήν ένα καθημερινό παιχνίδι χαράς, είναι η ανύψωση, η διολίσθηση και η πτώση, και ύστερα πάλι η ανάβαση, όπως του χιονοδρόμου με το λιφτ στη χιονισμένη πλαγιά; Το ξέρουμε ότι η ανέμελη, παιγνιώδης, κυλιόμενη πέτρα διαφεντεύει τόσο τον ανήσυχο τουρίστα της γεωλογίας όσο και τον βασανισμένο κουβαλητή της. Το ανθρώπινο είναι ένα τυφλό όργανο της πέτρας. Αυτή η τελεσίδικη υπεροχή και η χαρά της αδιάφορης πέτρας έναντι της βούλιμης και κουρασμένης σάρκας ίσως ώθησε τον μυστικιστή Eckhart να υποθέσει ότι “αν η πέτρα μπορούσε να καταλάβει ότι είναι πέτρα θα ήταν θεός”. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου) Ωδές