μετάφραση: Γιάννης Πεδιώτης
O μετανθρωπισμός σε μια εποχή κρίσης
Η Francesca Ferrando, συγγραφέας του θεμελιακού βιβλίου Philosophical Posthumanism (Bloomsbury, 2009), μας εισάγει στο πολύπλευρο έργο που προσφέρει το να είναι κανείς μετανθρώπινος στο να φανταστούμε και να δημιουργήσουμε έναν κόσμο δυναμικό, χωρίς αποκλεισμούς, μη ιεραρχικό και μη γραμμικό, εστιάζοντας επίσης στις απαντήσεις που αυτό το ρεύμα σκέψης δίνει για το πώς να διαμορφώσουμε τη δική μας θέση μέσα στον κόσμο ενώ αντιμετωπίζουμε διάφορα ανθρωποκεντρικά αδιέξοδα. Ξεδιπλώνοντας τα διάφορα στρώματα του τι σημαίνει να είναι κανείς μετανθρωπιστής, μας προσκαλεί να επανεξετάσουμε τον άνθρωπο ως ον πολλαπλό και συνδημιουργό του σύμπαντος.
Hélène B. Ducros
Rohan Hassan: Εν όψει της σημερινής πλανητικής κρίσης –που συνιστά ένα παραπροϊόν της ανθρώπινης δράσης– πόσο επιτακτική ή επείγουσα είναι η ανάγκη να σκεφτούμε εκ νέου το τι σημαίνει να είμαστε «άνθρωποι» και να δρούμε αναλόγως;
Francesca Ferrando: Θέλω να σας ευχαριστήσω που βλέπετε αυτή τη στιγμή της κρίσης όχι μόνο από θεωρητική αλλά και από πρακτική άποψη. Τι σημαίνει η κρίση αυτή για την ύπαρξή μας και τι θα προκύψει από αυτήν; Νομίζω ότι το μετανθρώπινο θα μας βοηθήσει στο να βρούμε το δρόμο μας, διότι η πρώτη πολύτιμη ενόραση που μας προσφέρει ο μετανθρωπισμός για να κατανοήσουμε το τι εστί άνθρωπος σε μια στιγμή πλανητικής κρίσης είναι η συνειδητοποίηση της αλληλοσύνδεσηςόλωνόσων υπάρχουν.Η συγκεκριμένη κρίση είναι αποτέλεσμα της ανθρώπινης δράσης, ιδίως της δράσης που βασίζεται στην ιδέα ότι είμαστε διαχωρισμένοι από τη φύση και κυρίαρχοι της φύσης – όλων αυτών των παραδοχών που ήταν και συνεχίζουν να είναι μέρος των κοινωνικών και πολιτικών μας αφηγήσεων. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να αλλάξει. Υπενθυμίζω ότι η λέξη «crisis» προέρχεται από το ελληνικό ρήμα κρίνω, που σημαίνει δικάζω, επιλέγω, αποφασίζω. Αναμφίβολα, η κρίση είναι μια τραγική στιγμή, διότι υπάρχει θάνατος, δυστυχία, θλίψη και ασθένεια. Παρ’ όλα αυτά, πρόκειται επίσης για μια στιγμή ενδοσκόπησης και βαθιάς ενόρασης, απόφασης και επιλογής. Ο COVID-19 μας ταρακουνά όλους και μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε ότι εμείς όπως και κάθε άνθρωπος γύρω μας θα πεθάνουμε κάποια μέρα. Υπό αυτή την έννοια είναι κάτι πολύ χαϊντεγκεριανό – δεν υπάρχει ζωή χωρίς θάνατο, ο οποίος δίνει νόημα στην ύπαρξή μας. Όταν κάποιος ξέρει ότι η ζωή του πρόκειται να τελειώσει, δεν συνεχίζει να κάνει ό,τι έκανε και πριν, και δεν το αναβάλλει ή το καθυστερεί. Η όψη του θανάτου είναι η στιγμή που μας επιτρέπει να είμαστε ζωντανοί. Αλλά, ακόμα και αν μια κρίση μας φέρνει πράγματι σημαντικές ανακαλύψεις ή μια επιφοίτηση, είναι επίσης δύσκολο να την αντιμετωπίσεις, ιδίως σε μια ήδη ασταθή κοινωνία. (….)
*(πηγή: Europe now)
(ολόκληρο το άρθρο στην έντυπη έκδοση του περιοδικού ΦΡΜΚ, τεύχος 17)
