[αποσπασμα]
(…) Ο μεταφορικός λόγος είναι καθεστώς, ταυτόχρονα αφετηρία και φυλακή – αυτή η περιοχή έχει κλαπεί από άλλους, είτε μας αρέσει είτε όχι. Χωρίς σοβαρές εμβαθύνσεις, πολυστρωματώσεις και τις συνεπακόλουθες αναπλαισιώσεις, ο μεταφορικός λόγος είναι ένα άχρηστο εργαλείο για τους ποιητές. Επειδή ο χρόνος δεν είναι πια σαν το νερό, αλλά σαν κάποιο διαβολεμένο σκουπιδοπροϊόν χωρίς το οποίο δεν μπορείς να ζήσεις.
Όποιος επιθυμεί να επιβιώσει μόνο με τη χρήση μεταφορικού λόγου αναμφίβολα θα πεθάνει της πείνας. Τέτοια ποίηση δεν θα γίνει ποτέ κάτι περισσότερο από μια γιγαντοαφίσα που θα διαφημίζει τον εαυτό της. Μεταφορά για τη μεταφορά που θα κρύβει κι άλλες μεταφορές. Αν το παιχνίδι αυτό είναι συνειδητό, μπορεί να προκύψει ένα ενδιαφέρον πείραμα, αλλά αν είναι άλλο ένα κείμενο στον απύθμενο ωκεανό της ποίησης που υποκρίνεται ότι είναι ποίηση και η οποία πλημμυρίζει ασταμάτητα τις πόλεις και τα χωριά μας, δεν είναι καλοδεχούμενο.
Όμως αυτό το εξουσιαστικό εργαλείο –η μεταφορά, αυτή η αρχή των πάντων– είναι τόσο παντοδύναμο και επεκτατικό που καταβροχθίζει ολόκληρα έργα τέχνης. Ποιητικά βιβλία πέφτουν θύματα της μεταφοράς. Δεν μπορεί να τη σταματήσει κανείς, μιας και αρχίσει το έργο της (μετρήστε μόνο τις μεταφορές σε αυτό το δοκίμιο – είναι όλες αθέλητες!). Και ρωτάω: τι θα γινόταν αν οπισθοχωρούσαμε από αυτό το πεδίο ολοταχώς και αντί να αφήσουμε χίλια λουλούδια να ανθίσουν αφήναμε μόνο 999 –αν απαλείφαμε το πλέον προφανές από όλα τα ποιητικά εργαλεία, τον μεταφορικό λόγο, και να δίναμε προτεραιότητα σε άλλα– θα ήταν δυνατή μια τέτοια πραγματικότητα; Μια πραγματικότητα χωρίς τον μαθηματικό λογισμό; Τι θα γινόταν αν, για παράδειγμα, βάζαμε τη χρήση του μεταφορικού λόγου σε δεύτερη θέση; Αν προσπαθούσαμε να αντιμετωπίσουμε τον κόσμο με όλα τα άλλα μας εργαλεία –παράταξη, ήχο, αποδόμηση, ανακατασκευή, παρήχηση, αντιστροφή, αντίφαση, υπερβολή, συγκρητισμό, αντιγραφή, σάτιρα και ούτω καθ’ εξής– αν υποβιβάζαμε τον μεταφορικό λόγο στην τρίτη θέση, την τέταρτη θέση, πέμπτη θέση, όσο πιο πίσω μπορούμε να τον στριμώξουμε; Αν αποφασίζαμε να παραιτηθούμε από αυτό το δεκανίκι που υποτίθεται ότι δικαιώνει την τέχνη μας; Τι θα γινόταν τότε; Τι θα γινόταν αν σταματούσαμε να φερόμαστε σαν καλλιτέχνες και προσπαθούσαμε να είμαστε καλλιτέχνες; Δεν μας εγγυάται κανείς πως αυτές οι προσπάθειες θα λειτουργούσαν – στην πραγματικότητα είναι πολύ πιθανό να αποτύγχαναν– αλλά δεν θα ήταν καλύτερο να είχαμε τουλάχιστον προσπαθήσει; (…)
