“We, the people”
Στεκόταν για ώρα στη συμβολή των οδών Κώδωνος και Αφύπνισης, λίγες εκατοντάδες μέτρα από το μουσείο της μνημιακής καμπάνας, που μας θύμισε το “for whom the bell tolls”. Από το gift shop αγοράσαμε δερματόδετες μικρές εκδόσεις του Αμερικανικού Συντάγματος, για τους οικείους μας, κι ειδικά για τον νομικό σύμβουλο του project, που είχε κάποτε χρηματίσει Ombudsman σε κάποια περιφέρεια της βόρειας Ιταλίας. Θα τις ταχυδρομούσαμε με την πρώτη ευκαιρία.
Περάσαμε μπροστά του τέσσερις φορές, ενώ χάναμε συνεχώς τον δρόμο για το ξενοδοχείο. Κάθε που τον διασταυρώναμε, μας ρωτούσε, με συρτή προφορά της Πενσυλβάνια, αν είχαμε να τού δώσουμε κάτι να φάει. Ο Γιάκομπ πρότεινε κάποια στιγμή να μοιραστεί τον καπνό του ˗εκλεκτό ολλανδικό χαρμάνι, από την Μπατάβια˗ μαζί του, αφού του είχαμε ήδη δώσει από δέκα δολάρια. (Θα τα χρεώναμε στα έξοδα του project.)
Μου ζήτησε, με εταστική φωνή, κι ελαφρά αλλάζοντας τη βαριά προφορά, μια κόπια από τον όμορφο τόμο που κρατούσα στο άλλο χέρι, όσο με το δεξί έψαχνα στις τσέπες για να βρω χαρτάκια. «Σου τον χαρίζω», με άκουσα να λέω.
Χαμογέλασε, το άνοιξε προσεκτικά, έσκισε την πρώτη σελίδα (εκείνη του προοιμίου), και άρχισε να τυλίγει, παχιά τσιγάρα, τον ολλανδικό καπνό.
