Πώς θα ορίζατε το πολιτικό στην τέχνη σήμερα; Υπάρχει «καλή» ή «κακή» πολιτική τέχνη; Με ποιον τρόπο παίρνετε πολιτική θέση στο έργο σας;
Όταν το έργο είναι προσανατολισμένο σε μια στοχευμένη πολιτική αφήγηση, εμπεριέχει πολλούς κινδύνους, όπως το να καταλήξει να είναι μια πατάτα που δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς εξυπηρετεί σαν έργο και όχι σαν μια εικονογράφηση μεταξύ ακαδημαϊκών συζητήσεων. Υποστηρίζω την έρευνα και τη θέση όπως και την ανάγκη της εποχής για ιδεολογική καθαρότητα, καθώς και την απομυθοποίηση και την αποκάλυψη εταιρικών πρακτικών, αλλά υπάρχει και ένα όριο που με καταργεί σαν δημιουργό, καθώς καταργεί και κάθε νόημα ύπαρξης του καλλιτεχνικού έργου.
Το έργο προηγείται της θεωρίας που το υποστηρίζει, ακόμη κι αν είναι συγχρονικό και έχει βασιστεί σε μια συγκεκριμένη ιδέα της εποχής του. Σε σχέση καθαρά με ένα πολιτικό έργο, δεν μπορώ να το διαχωρίσω από τη συνολική δράση του δημιουργού του και τη στρατηγική του σε σχέση με αυτό ατομικά ή ομαδικά. Θα πρέπει να υπάρχει κάποιο σχέδιο και όχι να αποτελεί μόνο μέσο έκφρασης ή στιγμιαίας αντίδρασης. Αυτό προϋποθέτει κάποια καλή γνώση επικοινωνιακών πρακτικών και απαιτεί μια σταθερή ιδεολογική θέση που δεν αλλάζει όπως ο άνεμος η οι μόδες της εποχής. Όμως αυτό έχει ένα κόστος, δεν είναι εύκολο να μετακινείται κανείς από το ασφαλές πεδίο του ή μόνο να εκφράζεται από μια αποστασιοποιημένη θέση. Γιατί υποθέτω ότι ένα πολιτικό έργο συγκρούεται με το κατεστημένο, κι αν δεν γίνει μισητό αυτό και ο δημιουργός του από το σύστημα, τότε τι ακριβώς πετυχαίνει, πέρα από το να είναι άλλο ένα σε μια σειρά ασφαλών καλλιτεχνικών αποδόσεων που ηρεμούν την ταραγμένη μας συνείδηση. Δεν φτάνει και δεν είναι αρκετό.
Στα έργα μου ασχολούμαι κυρίως με κοινωνικά φαινόμενα, τις περισσότερες φορές εξετάζω το θέμα ανοιχτά, έτσι ώστε να αφήσω τον θεατή την ελευθερία να πάρει θέση από μόνος του. Δεν θεωρώ ότι έχω κάνει έως τώρα ένα πολιτικό έργο με τις προϋποθέσεις που το έχω παραπάνω ορίσει, αλλά με κάποιον τρόπο είναι αστείο γιατί νομίζω ότι μπερδεύω την ιδέα της πολιτικής με την ιδεολογική στάση που απαιτεί μια σταθερότητα και μια ειλικρίνεια.
Το πολιτικό έργο θα πρέπει να είναι μάλλον κάτι γλοιώδες σαν καθρέφτισμα του τι σημαίνει πολιτική σήμερα ή πολιτική γενικότερα. Αν μιλάμε για αντίσταση «είμαι μέσα», αν μιλάμε για πολιτική, τότε σίγουρα έχω αποτύχει να καταλάβω το όλο θέμα ύπαρξης ενός έργου μέσα σε τόση αηδία.
