Εισαγωγή, μετάφραση, σύνθεση, Δήμητρα Κωτούλα
——————————————-
“How can poetry by telling lies
convert existence into being?”
The Sense of an Ending:Studies in the Theory of Fiction, 1967
Ο Φρανκ Κέρμοντ (1919-2010) υπήρξε από τους πιο ρηξικέλευθους και αντισυμβατικούς μελετητές της λογοτεχνίας των μοντέρνων και μεταμοντέρνων καιρών. Ταπεινής καταγωγής, με μέτριες σπουδές (δεν ολοκλήρωσε ποτέ τη διδακτορική του διατριβή), και διατηρώντας πάντα τις απαραίτητες αποστάσεις από το εκάστοτε ακαδημαϊκό κατεστημένο (από τη θέση του καθηγητή στο Πανεπιστήμιο του Καίμπριτζ παραιτήθηκε έχοντας υπηρετήσει μόλις 8 χρόνια), αφιέρωσε τη ζωή του αβίαστα και φυσικά σε ό,τι, έχοντας αποτύχει ως μυθιστοριογράφος, μπορούσε καλύτερα να κάνει: να
αποκαλύπτει πώς και γιατί, ορισμένοι τουλάχιστον από εμάς, κάνουμε λογοτεχνία – γράφουμε. Η ενδελεχής αναδίφησή του στα κείμενα και τους τρόπους τους φώτισε πολλές από τις, ανομολόγητες συχνά, συμβάσεις της λογοτεχνίας. Απομυστικοποίησε κείμενα, χωρίς να τα στερεί απ’ ό,τι θα περιγράφαμε ως «ιερό» σε αυτά. Δεν είχε μαθητές. Ωστόσο, μέσω της τακτικότατης αρθρογραφίας του στο London Review of Books, τη δεκαπενθήμερη λογοτεχνική επιθεώρηση που ενέπνευσε ο ίδιος με άρθρο του που δημοσιεύθηκε στον Observer το 1979, παρότρυνε χιλιάδες αναγνώστες να διαβάσουν και να ξαναδιαβάσουν «κλασικούς» και μη συγγραφείς. Ουμανιστής par excellence και καθόλου «κριτικός» με την ορθόδοξη σημασία του όρου, αντιμετώπιζε την ιστορία της ερμηνευτικής των κειμένων ως ένα «λάθος», αναγκαίο ωστόσο, μιας και είναι το μόνο που διατηρεί τα κείμενα ζωντανά. Απεχθανόταν τη στρυφνότητα και τον ερμητισμό όσο τίποτε άλλο, και αναδείχθηκε ακούραστος εργάτης: η Helen Vendler παρατηρεί χαρακτηριστικά πως ο αναγνώστης της λογοτεχνίας του 20ού αιώνα –και όχι μόνο– «ή θα διαβάζει ένα βιβλίο του Sir Frank ή ένα που αυτός έχει σχολιάσει».
(…)
(…)
δοκίμιο >>>> [φρμκ]#1 | άνοιξη-καλοκαίρι 2013
