ΡΩΓΕΣ
————————————————-
Ωμό σταφύλι σαν τις παιδικές μου ρώγες,
άγουρο, κομψό, κρέμεται λικνιστικά
από τα σεντούκια του ουρανού που
θαρρείς ήταν οπλισμένα με φως και βροχή
για τις δύσκολες ημέρες σκοταδιού και ξηρασίας.
Ώρες ατέλειωτες ξαπλώναμε
κάτω από τον θόλο του ουράνιου λάκκου
που μας κλείνει όλους μέσα,
ζωντανούς και πεινασμένους,
μα πάντα χώρια οι άντρες από τις γυναίκες.
Ακόμα και στους τάφους,
κόκαλα, δεν τα τοποθετούν μαζί.
Τα κόκαλα ανδρών με τα κόκαλα ανδρών,
τα κόκαλα γυναικών με τα κόκαλα γυναικών.
Οι ψυχές συνουσιάζονται
πάντα φυλακισμένες σε ξένα σώματα,
γλείφουν ξένα σταφύλια,
τα πιπιλάνε, βυζαίνουν μουσική,
η τρομπέτα και το κλαρίνο στήνεται εμπρός τους
σε μια τελετή προς τιμήν τους.
Αιωρούμαι
πάνω από μια αναπνοή.
Το άβατο αποτυπώνεται στην άμμο
το ανύπαρκτο είναι αθάνατο,
η γλώσσα μου ιδρωμένη.
Ο βράχος με καλεί.
Πέτρα, ψαλίδι, μολύβι, χαρτί.
Πέτρα, ψαλίδι, μολύβι, χαρτί.
ποίηση >>>> [φρμκ]#1 | άνοιξη-καλοκαίρι 2013
