Γαβριηλίδης, 2011
Το τίποτα αφήνει νερομπογιές/ κι αυτές τα πράγματα στους βυθούς τους.
Αν σου δώσω τις απαντήσεις/ θα μου δώσεις την προσδοκία τους;
Το πρώτο βιβλίο του Αλέξιου Μάινα δείχνει μια ωριμότητα που σχεδόν αναιρεί τον όρο «πρώτο», περιέχει έντονα την αίσθηση πολλών ανέκδοτων βιβλίων πίσω του. Μικρά περιστατικά που καταλήγουν στο μη αναμενόμενο ή έχουν τη γοητεία να μην καταλήξουν πουθενά, αφήνοντας ερωτηματικά, εικόνες που παγιδεύουν το μάτι ή τη σκέψη σε άλλες εικόνες, «φλασιές» της μνήμης με έναν υπόκωφο ερωτισμό – είναι μια ποίηση καταγραφής (όχι περιγραφής) που αγαπάει να αφήνεται στην ροή των γεγονότων και στο ωθητικό τυχαίο του βλέμματος. Ο Μάινας κατέχει τη διόλου αυτονόητη για την τρέχουσα ποιητική παραγωγή ικανότητα να χειρίζεται και να κατευθύνει το αφηγηματικό υλικό, να εστιάζει στην έκπληξη της λεπτομέρειας, και το ένστικτό για ένα εύστοχο τέλος. Εξαιρετική η χρήση των τίτλων που με τη φαινομενική απλότητά τους εμβαθύνουν ή αντιστρέφουν την οπτική του ποιήματος. Αυτή η εμπλουτιστική «τριγωνική» επικοινωνία τίτλου, υπότιτλου-μότο και σώματος κειμένου που ποτέ δεν αλληλοκαλύπτονται, αλλά προσθέτουν διαστάσεις και ανατροπές είναι από τα πιο γοητευτικά στοιχεία της συλλογής. Ένα στέρεο βιβλίο, για το οποίο η μόνη –αλλά σημαντική για τη λειτουργία του- παρατήρηση θα μπορούσε να είναι πάνω στην πληθωρικότητα του όγκου του.
Γ.Μ.
