Είμαι κορίτσι και τραγουδώ
με το πρώτο πρωινό νερό
νωπό ακόμα στο πρόσωπο
ενώ σφουγγαρίζω το πάτωμα
γονατισμένη στα τέσσερα
σύμφωνα με το πανάρχαιο
μικρασιατικό πρότυπο.
Η πραγματικότητα όμως είναι άλλη,
σου τη γράφω σε γράμμα:
ότι δηλαδή είμαι στρατιώτης σε άδεια
έρχομαι την επομένη στο χωριό σου
να σε κλέψω
και να σε ψέξω που απελπίστηκες προώρως
κόρη.
O πόλεμος τελείωσε δεν τελείωσε
με παρηγόρησαν επαρκώς οι φωνές
των νεογέννητων και τα βρόντηξα
τ’ άρματα.
Είμαι εγώ, ο εαυτός που περίμενες,
στρατιώτης σε άδεια
και ονομάζομαι μυστικά, Πουλχερία.
