1.
ο μπαρμπα-Λιας με την Ακού-γιαγιά κ’ εφτά παιδιά. ανταλής, κοντόκανος,
καλπάκι στο κεφάλι. με βράκα ως το γόνατο. στο ξεραντήριο την πέρναγε.
μία ζωή δυο μέτρα κάτω από το χώμα. δροσά και θεριακλής. κατέβαζε
καπνό απ’ το σιρίκι, παστάλι κ’ αλαμπούρα. πουλούσε γύρω στα χωριά, στη
ζούλα. πότε αβγό πότε δεκάρα. το υπόλοιπο στο γόνατο. ψιλόκομα με το
χαβάνι, χαρμάνι δυνατό. μια δυο οι τζούρες, γιαβάσικο στα χείλη, τα μάτια
τεμλερέ. έτσι κυλούσε ο καιρός , μέχρι την καρφωτή. μπαίνουνε νύχτα οι
αστυφυλάκοι, τον πιάνουν στο χαβά. του σκαν σκαμπίλι ανάστροφο. του
ρίχνουν τον καπνό. τραβά μαχαίρι αυτός. στις καρωτίδες σταυρωτά. δερ-
βίσηδες τα όργανα, το αίμα γύρω χορευτό. ο μπαρμπα-Λιας σιχτίριζε, του
βρέχαν το παστάλι.
Αποσπάσματα από ένα εν εξελίξει βιβλίο. Συγγένειες γύρω από τη Δράμα-ποντιακές, μικρασιάτικες- που καταλήγουν συγγενόπιστες. Εν αρχή οι λέξεις σε μνημόσυνα και καφενεία. Λέξεις σαν θυμιατό που ζαλίζουν τ’ αυτιά, που κλωτσάνε να ξαναγραφούν σε νέες ιστορίες. Νεκροζώντανες λέξεις, οικεία κακά που ζητάνε δεύτερη ευκαιρία σ’ ένα ιδιωτικό κοιμητήριο, σε ασπρόμαυρες φωτογραφίες, στο εικονοστάσι της λευκής σελίδας.
