(Μετάφραση: Γιάννα Μπούκοβα – Δημήτρης Άλλος)
Γραμμένο το 1909, μετά από βόλτα στον ζωολογικό κήπο της Αγίας Πετρούπολης, το «Θηριοτροφείο» διαβάστηκε για πρώτη φορά από τον Χλέμπνικοφ σε μια από τις βραδιές στο λογοτεχνικό σαλόνι του ποιητή και φιλοσόφου Βιάτσεσλαβ Ιβάνοφ, στον οποίο είναι και αφιερωμένο.(«Μόνον μια ιδιοφυΐα θα μπορούσε να γράψει κάτι παρόμοιο» ήταν η αντίδραση του Ιβάνοφ). Ριζοσπαστικά διαφορετικό από την ποιητική του καιρού του με την πεζόμορφη σύλληψή του, την ελεύθερη συνειρμική του ροή, την αφαίρεση και την πολυσημία της εικόνας και με έναν τόνο παλλόμενο ανάμεσα στο γκροτέσκο και την συγκίνηση, το κείμενο αποτελεί σημείο μεταστροφής για τον ίδιο τον Χλέμπνικοφ προς μία καινούρια ποιητική γλώσσα μέσα σε μια ιδιαίτερα παραγωγική για το έργο του χρονιά.
Θηριοτροφείο
Ω Κήπε, Κήπε!
Όπου το σίδηρο είναι σαν τον πατέρα που θυμίζει στ’ αδέλφια ότι είν’ αδέλφια και σταματά τη ματωμένη συμπλοκή.
Όπου οι Γερμανοί πηγαίνουν για να πιούνε μπίρα.
Κι οι μορφονιές πουλάνε το κορμί τους.
Όπου οι αετοί κάθονται ωσάν την αιωνιότητα, που τελειώνει στην σημερινή, ακόμα δίχως βράδυ, ημέρα.
Όπου η καμήλα, με την ψηλή της ράχη στερημένη αναβάτη, γνωρίζει την απάντηση του βουδισμού που κρύβει μέσα της η γκριμάτσα της Κίνας.
Όπου το ελάφι είναι μόνο ένα σκίρτημα φόβου, που άνθησε επάνω στις πλατιές πέτρες.
Όπου οι άνθρωποι φοράνε ρούχα κομψά.
Όπου οι άνθρωποι κυκλοφορούν σκυθρωποί και λυπημένοι.
Κι οι Γερμανοί χαίρουν άκρας υγείας.
Όπου το μαύρο βλέμμα του κύκνου, που είναι ολόκληρος σαν χειμώνας, με το μαύρο-κίτρινο ράμφος του -άλσος φθινοπωρινό-, είναι κάπως επιφυλαχτικό και δύσπιστο απέναντι στον ίδιο τον εαυτό του. (…)
