μετάφραση: Χρήστος Σακελλαρίδης
Για να είσαι γηγενής ενός τόπου, πρέπει να μάθεις να μιλάς τη γλώσσα του.
Έρχομαι εδώ για να ακούσω, να κουρνιάσω στις κυρτές ρίζες, σε μια απαλή κουφάλα από πευκοβελόνες, να ακουμπήσω τα κόκκαλά μου στη στήλη της λευκής πεύκης, να σβήσω τη φωνή στο κεφάλι μου μέχρι να μπορέσω να ακούσω τις φωνές έξω από αυτό: το σσσσς του ανέμου στις βελόνες, το νερό που κυλάει πάνω στην πέτρα, το ράμφισμα του δεντροτσοπανάκου, τους ταμιοσκίουρους που σκάβουν, τον καρπό της οξιάς που πέφτει, το κουνούπι στο αυτί μου και κάτι ακόμα – κάτι που δεν είμαι εγώ, κάτι για το οποίο δεν έχουμε γλώσσα, τη δίχως-λέξη ύπαρξη των άλλων, μέσα στην οποία δεν είμαστε ποτέ μόνοι. Μετά τον τυμπανισμό της καρδιάς της μητέρας μου, αυτός ο ήχος ήταν η πρώτη μου γλώσσα. Θα μπορούσα να περάσω όλη την ημέρα μου να ακούω. Και μια ολόκληρη νύχτα. Και το πρωί, χωρίς να το έχω αντιληφθεί, ίσως να υπήρχε ένα μανιτάρι, το οποίο δεν ήταν εκεί την προηγούμενη νύχτα, άσπρο σαν κρέμα, που σπρώχθηκε προς τα πάνω μέσα από το μαυρόχωμα και τις πευκοβελόνες, ερχόμενο από το σκοτάδι προς το φως, να αστράφτει ακόμη με το υγρό της ανάδυσής του. Παουποουι. Όταν ανοίγουμε τα αυτιά μας σε άγρια τοπία, γινόμαστε ακροάτριες και ακροατές σε συζητήσεις που γίνονται σε μια γλώσσα που δεν είναι δική μας. Σκέφτομαι τώρα ότι ήταν η επιθυμία να κατανοήσω τη γλώσσα που ακούω στο δάσος η οποία με οδήγησε στην επιστήμη, στο να μάθω μέσα στα χρόνια να μιλάω με ευχέρεια τα Βοτανικά. Μια γλώσσα που δεν πρέπει, παρεμπιπτόντως, να την μπερδεύουμε με τη γλώσσα των φυτών. Έμαθα μια άλλη γλώσσα μέσα από την επιστήμη, βέβαια, εκείνη της προσεκτικής παρακολούθησης, ένα οικείο λεξιλόγιο που κατονομάζει κάθε μικρό κομμάτι. Για να κατονομάσεις και να περιγράψεις, πρέπει πρώτα από όλα να δεις, και η επιστήμη ακονίζει την αίσθηση της όρασης. Τιμάω τη δύναμη αυτής της γλώσσας που έχει γίνει η δεύτερή μου γλώσσα. Όμως κάτω από τον πλούτο του λεξιλογίου της και της περιγραφικής της δύναμης, κάτι λείπει, το ίδιο πράγμα που στριφογυρίζει γύρω σου και μέσα σου όταν ακούς τον κόσμο. Η επιστήμη μπορεί να γίνει μια αποστασιοποιημένη γλώσσα η οποία μειώνει ένα ον στα επιμέρους του δομικά μέρη – είναι μια γλώσσα αντικειμένων. Η γλώσσα την οποία μιλάνε οι επιστήμονες, όσο ακριβής κι αν είναι, βασίζεται σε ένα βαθύ γραμματικό σφάλμα, μια παράβλεψη, μια σοβαρή απώλεια στη μετάφραση από τις αυτόχθονες γλώσσες αυτών των ακτών. […]
(ολόκληρο το άρθρο στην έντυπη έκδοση του περιοδικού ΦΡΜΚ, τευχος 17)
