Μετάφραση: Γιάννα Μπούκοβα
Ο Κίριλ Βασίλεβ (1971) θεωρείται μία από τις σημαντικές φωνές στη σύγχρονη βουλγάρικη ποίηση. Η μοναξιά της ανθρώπινης κατάστασης, ο πόνος-φάντασμα από την απώλεια της μεταφυσικής, η αναζήτηση της κλίμακας για να αφηγηθεί την προσωπική και συλλογική ιστορία είναι ανάμεσα στα κύρια θέματα της σκληρής, κοινωνικά οξυδερκούς και ταυτόχρονα βαθιά ανθρωπιστικής ποίησής του.
Ηλιοπληξία στο Ντούρες
1 Λασπωμένη θάλασσα δίχως λάμψη κύμα δεν έχει παρ’ όλο που έχει αέρα που γυρίζει τα γείσα των καπέλων και κυματίζει τα ρούχα στα μπαλκόνια
τα αγόρια στην προκυμαία πετάνε τα αγκίστρια τους ακολουθώντας με το βλέμμα τους το τόξο που σχηματίζει το μολυβδαίνιο δάκρυ πριν στάξει στη λάσπη
αγαπώ αυτήν την ώρα όταν το φως είναι ακόμα εδώ μα η φωτιά έχει φύγει και τα πράγματα μένουν στη ησυχία τους δεν τ’ αναγκάζει κανένας να αλλάζουν
ας ξεγελάσω τον εαυτό μου ότι η βία κόπασε έστω αυτό το βράδυ
2 και αυτός ο κόσμος είναι κόσμος μετά την καταστροφή
υπάρχουν μήπως άλλοι κόσμοι
στα πρόσωπα ακόμα φαίνεται ο φόβος τα μάτια πονάνε από το φως η ομορφιά είναι στα χαλάσματα των εργοστασίων και των μπούνκερ αυτή η ξαναεπικυρωμένη σύμβαση ανάμεσα στην εργασία και τον θάνατο στύλοι ηλεκτροδότησης απ’ όπου τα καλώδια πέφτουν λοξά προς την γη όπως η βροχή στις γκραβούρες του Χιροσίγκε
μα δεν υπάρχουν προσκυνητές και ο δρόμος
εδώ είναι το συγκρατημένο χάος στην χώρα του τρελού δικτάτορα που έκανε την ανεξαρτησία του θανάτου όραμα πολιτικό
το πέτυχε και είναι αξέχαστα νεκρός στο μολυβδαίνιο του φέρετρο δύο φορές θαμμένος (…)
* Το παρόν κείμενο είναι από την πιο πρόσφατη ποητική συλλογή του «Η πομπή», 2021.
(ολόκληρο το άρθρο στην έντυπη έκδοση του περιοδικού ΦΡΜΚ, τεύχος 17)
