Μια νύχτα που θά’πρεπε να είναι βροχερή
Ή στην αποβάθρα ενός λιμανιού που πιθανώς ήταν ανύπαρκτο,
Ή ένα απόγευμα διαυγές, καθώς καθόμουν σε ένα τραπέζι με κανέναν,
Ένα κομμάτι μου έπεσε.
Δεν άφησε κάποια τρύπα.
Και όχι μόνο: έμοιαζε σαν κάτι να έχει έρθει
Και όχι σαν κάτι να έχει φύγει.
Τώρα όμως,
Τις νύχτες χωρίς βροχή
Στις πόλεις χωρίς αποβάθρες,
Στα τραπέζια χωρίς απογεύματα
Αισθάνομαι ξαφνικά πολύ περισσότερο μόνος
Και δεν έχω ούτε το κουράγιο να αγγίξω τον εαυτό μου,
Παρόλο που όλα μοιάζουν στη θέση τους
Ίσως μάλιστα λίγο περισσότερο από πριν.
Και υποψιάζομαι πως μπορεί να ήταν καλύτερα
Να έμενα σε εκείνο το χαμένο κομμάτι του εαυτού μου
Αντί σε αυτό το σχεδόν ολόκληρο
Που δεν έχει πέσει ακόμα.
Roberto Juarroz
