ΦΡΗ ΣΤΕΗΤ, LOWVELD [σκέψεις με κλειστά τα μάτια για την αποφυγή του μεσσιανικού
τοπίου]
Στην τέλεια σύνταξη της πέτρας και του αιθέρος, έλεγε κάποιος, για κάποιον τόπο που έχεις
αφήσει ανεπιστρεπτί μια δεκαετία τώρα: κι εκεί, όπως εδώ, χώμα, πέτρα λευκή και γαλάζια,
καθαρός κρύσταλλο ουρανός και στο βάθος ένα μπλε νερό. Άρα κι εδώ, μια τέλεια σύνταξη, γιατί
όχι; Βέβαια. Πάντως το εισιτήριο ήταν one way. Το αχάραγο αιγαιακό τοπίο που βουλιάζει σε
βάρος ελαφρού ρουχισμού και εσωτερικής, εποχιακής αποικιοκρατίας. Δηλαδή, σκέφτεσαι, της
θερινής διάστασης που επανεμφανίζει νησιά 400 κατοίκων στον χάρτη, με πληθυσμό
σαββατοκυριακάτικα δεκαπενταπλάσιο. Ποτέ δεν σε συγκίνησε πραγματικά αυτή η μετοίκηση,
και θεώρησες πως δεν θα μπορούσες ποτέ να μοιραστείς αυτήν τη σκέψη με κανέναν: είναι
αμαρτία καθώς τα μπάνια του λαού είναι δημόσιο κεκτημένο. Σε τόπους που δεν κατοικεί κανείς
εννέα μήνες: ούτις. Ουτόποι.
