(…) Αυτό το κράμα γλώσσας και πολιτικής πράξης, ή της γλώσσας ως πολιτικής πράξης, ή της πολιτικής της γλωσσικής πράξης, υποβόσκει υπορρήτως ή πολύ πολύ ρητώς στα ποιήματα της Χαναάν. Η συλλογή αυτή, καθόλου συλλογή αλλά πολύ αρχιτεκτονημένος συλλογισμός, ο οποίος χτίζεται μεθοδικά με τη χρήση φράσεων ή και τίτλων-μοτίβων, που επανέρχονται διαρθρώνοντας έτσι το όλον ποίημα, αποτελεί μείζον άλμα στην ποίηση του Χιλλ· έρχεται μετά από δεκατρία ολόκληρα χρόνια σχεδόν απόλυτης ποιητικής σιωπής (1983-1996) και υιοθετεί τις ακανόνιστες φόρμες του ελευθερωμένου ή και τελείως ελεύθερου στίχου, εκεί που πρωτύτερα ο Χιλλ συχνότατα χρησιμοποιούσε κάποιου τύπου σονέτο ή τετράστιχες στροφές πάντα σε μέτρο «αγγλικό», δηλαδή απλό ιαμβικό. Επ’ ίσοις, είναι μια «συλλογή», εν ποίημα κατ’ ουσίαν, προδήλως πολιτικό, με την τρεχάμενη έννοια του όρου· απευθύνεται στη «Βουλή», στη «Δημοκρατία και το Μυστικισμό της», στη ‘‘Respublica’’ (τη δημοκρατία ή τα του δήμου, λατινιστί), στον Τσώρτσιλ, σε έναν από τους Γερμανούς συνωμότες κατά της ζωής του Χίτλερ στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, στον Σίντλερ που έσωσε πολλούς Εβραίους από τα κρεματόρια, κι ακόμα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το … Μάαστριχτ (!), τη συμφωνία για τη μελλοντική τότε Ευρωζώνη. (…) Ο στόχος δεν είναι απαραίτητος αλλά η στόχευση, λέω, είναι· να προσπαθείς να μιλήσεις (για) τα μεγάλα, μια ποίηση όχι (μόνο) ενδιαφέρουσα (κατά την επιταγή του Χένρι Τζέιμς για το μυθιστόρημα – that it be interesting) αλλά (και) ενδιαφερόμενη (interested, not interesting) (…)
Ο όγκος και το εύρος και το βάθος της δουλειάς υποχρεώνουν σχεδόν τους κριτικούς να τον αναγορεύσουν σε «καλύτερο εν ζωή ποιητή της αγγλικής γλώσσας, ίσως και τον καλύτερο της μεταπολεμικής γενιάς» (δες τις άφθονες παρόμοιες διατυπώσεις στο οπισθόφυλλο των Selected Poems του 2006, ως είθισται στα αγγλόφωνα εκδοτικά ήθη). (Ο Geoffrey Hill το 2010 εξελέγη καθηγητής της περίφημης Έδρας της Ποιήσεως στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης).
<><><><>
Ποιήματα από τη Χαναάν (1996)
Περί των νόμων του πολέμου και της ειρήνης
εις μνήμην Χανς-Μπερντ φον Χαίφτεν, 1905-1944
Ι
Ο λαός κινείται σαν ένα πνεύμα αδέσμευτος
ισχυρίζονται οι δικοί μας πραγματογνώμονες της πέτρας.
Όταν τα έθνη
πέφτουν αποστερημένα αυτές οι μαγγανείες τα συνέχουν,
περίτεχνες στείρες δημόσιες κρήνες, σχεδιαζόμενα
υδραγωγεία
όπου δεν είναι πια νερό.
Πούθε θα έβρισκε κανείς τον Γκρότιο εν προκειμένω,
την κοσμική δικαιοσύνη που κραυγάζει εν ψαλμώ,
το υπέρογκο χέρι του Κομένιου…;
Δεν μπορούσε κανείς να προβλέψει αυτό τον υψηλόβαθμο υποβιβασμό
καθώς πλέον η εξημμένη
μαρτυρική αντίστασή σας εξυπηρετεί την καθ-
ιέρωση των ελευθεριών του Μάαστριχτ;
