(απόσπασμα)
[…]
:le bateau peut bien être symbole de départ
Από εκεί, μέχρις εδώ.
Σε τροχιά θα τεθώ.
Από τον Καύκασο ώς το Πεκίνο.
Ξέρω αναίμακτα εγώ να περνώ από τον δρόμο με τα οστά.
Κάτω απ’ τα ρούχα μου, πάνω στο δέρμα, φυλάω την κοκαλένια οδό.
– Τ’ανθρώπεά μου μείναν στην άκρη (Τα βρέφη.)
Μισοζωντανά. Μισονεκρά τα μισοσκεπάζουν με πέτρες.
Μπουχάρα και Σαμαρκάνδη.
Της Ταξιαρχίας τα πόδια που λιώσαν στον μαύρο τον δρόμο.
Ή μήπως ήτανε γκρι;
Λάσπη και χώμα σκληρό;
Χιόνι του Πόντου; Χιονόνερο της Πολωνίας.
Ανοίγω τ’ «από», μου υπόσχεται «έως» και δεν ξεχνά το «απ’ όπου».
Παππού;
Στο τρένο θα σ’ έβαζα για οδηγό.
Αφεντικό του τροχόσπιτου.
Η μπαλαρίνα είναι η κόρη σου. Η πιο μικρή. Η μητέρα μου.
Θα ’μουνα τ’ άλογο, θα ’μουν ο σκύλος. Θα συνυπήρχατε ευτυχισμένοι.
Όμως εσύ, είσ’ επιζώντας, παππού.
Είσ’ ένας Άυρτον.
Θα μυηθώ στον ελώδη σου χρόνο, Παππού.
Πατέρα; Εσύ, πόσον καιρό ήσουν Άυρτον;
Παιδιά με κεφάλια τετράγωνα σε ασφαλείς αναγνώσεις βουλιάζουν
στα διπλανά και τ’ απέναντι φωτισμένα παράθυρα.
Άυρτον γονατιστός. Πεσμένος στα τέσσερα. Κάτισχνο Γκόλεμ, πολύτιμό μου. Λοξοκοιτά.
Δε λείπουν τα αξιοθέατα.
Δε λείπουν ευρήματα.
Αν έχεις τροφή και νερό, καλή υγεία, πάντα υπάρχει η δυνατότητα να βρεις τον δρόμο.
Κι αν κάτι πάει στραβά, θα σε στοιχειώσει ο Νότιος Πόλος, τίποτα λιγότερο.
Οι κοσμικοί μαγνήτες υφαίνουν πεντάγραμμο για το γιγάντιο καλαμάρι.
Άυρτον.
Αιχμάλωτε–
[…]
