Η φόδρα
sur-les-ailes-du-temps-la-tristesse-s’envole
όταν τα βράδια
κατεβάζω τα σκουπίδια για πρόσχημα
κάθομαι λίγο στο σκαλάκι της εξώπορτας
σαν γυναίκα στην Αμοργό, την Ύδρα ή τη Λαμία
πατώντας με τις παντόφλες στο χιόνι
κι ακούω το πηγαινέλα του δρόμου
που φλυαρεί με τα δέντρα
la-tristesse-s’envole-sur-les-ailes-du-temps
θυμάμαι τότε τη γιαγιά
να φεύγει πλήρης ημερών
και κατά γενική ομολογία (των άλλων) χορτασμένη
λίγο αφότου έπλεξε το τελευταίο μανίκι
το γέλιο της ακόμα ροβολάει
τη σκάλα
la-tristesse-du-temps-sur-les-ailes-s’envole
όταν ανοίξαμε
την τσάντα της από δέρμα φιδιού
στη θήκη με το φερμουάρ
μαζί με τη φωτογραφία του έφιππου παππού επί Πλαστήρα
βρήκαμε έναν κατάλογο
με ιδιόγραφες κατάρες
και δεκαεπτά ονόματα
αυτόχειρων ποιητών
