Ένα βουνό πριν την άνοιξη
– Βατράχι, πήδα!
(Πήδα καρδιά μου)
—–
Δεν χρειάζονται πολλά – κι όμως μιλάω ήδη για το παν
είναι μια γκρίζα τρύπα ουρανού και μια σταγόνα
γραπωμένη σ‘ ένα φύλλο
ανάμεσα στη στωικότητα του σύμπαντος και στο ελάχιστο νεύμα του
οξύνω τον ήχο, κουρδίζω το βλέμμα
γυμνάζω το πνεύμα στην απείθεια,
το συνεχές διαφεύγει απ‘ το αδήριτο παρόν
—–
Ένα χνούδι
γύρη, φτερά
τα πολύ ελαφριά
πράγματα
αυτά
που παίρνει ο άνεμος
που τα σηκώνει
και τα πηγαίνει
κι αυτά
που είναι βαρύτερα κατά τι
όπως οι ιδέες, η φαντασία
το γέλιο σου
αίφνης
αυτά τα αιθέρια
σχεδόν αρώματα
με παρασύρουν
Καμιά πεποίθηση
