μετάφραση: Φοίβη Γιαννίση
(…)
Έρχομαι
από τη δίψα
την πείνα
που δεν έχει όνομα
τη λέμε
ΤΤΤέχνη
AAArt
την λέμε
ποίηση
ή τη λέμε
ομορφιά
από έλλειψη
ονόματος
οι τρείς λέξεις
σημαίνουν μόνο πράττειν,
ποιείν
δίψα
για ένα νέκταρ
ένα χυμόοοο
μία αμβροσία
που ρέει
από το πράττειν
σαν ένα ρεύμαααα στον ωκεανό
από όλα
τα άλλα
πράττειν
Η αρχαιότερη μορφή
της λέξης “sed”
δίψα
της λέξης αγάπη,
“luva”,
ήταν δίψα
μία δίψα
Η πρώτη προσευχή που ποτέ καταγράφηκε
έλεγε
“άσε με να δώ
την ομορφιά σου”
Μία προσευχή σε επιγραφή σε Αιγυπτιακό
τάφο
η αρχαιότερη
γραπτή
προσευχή
που ξέρουμε
η αρχαιότερη
ανακατασκευασμένη ρίζα
για την ομορφιά
ήταν dw-eye
στα Λατινικά, beare
να κάνεις
ευλογημένο
το ευλογημένο ποιείν,
(…)
(απομαγνητοφωνημένη περφόρμανς στο UNIVERSITY OF ILLINOIS AT URBANA-CHAMPAIGN, 21 Σεπτεμβρίου 1999)
*
Η Cecilia Vicuña (Σαντιάγο, Χιλή, 1948) είναι Χιλιανή ποιήτρια και καλλιτέχνης με έδρα τη Νέα Υόρκη και το Σαντιάγο της Χιλής. Το έργο της εστιάζει σε θέματα γλώσσας, μνήμης, διάλυσης, εξαφάνισης και εξορίας. Οι κριτικοί σημειώνουν επίσης τη συνάφεια του έργου της με την πολιτική της οικολογικής καταστροφής, της πολιτιστικής ομογενοποίησης και της οικονομικής ανισότητας, ιδιαίτερα τον τρόπο με τον οποίο τέτοια φαινόμενα στερούν τα δικαιώματα των πιο αδύναμων μελών της κοινωνίας. Η δέσμευσή της στις φεμινιστικές φόρμες και μεθοδολογίες θεωρείται ενοποιητικό θέμα στο ποικίλο έργο της. Η πρακτική της έχει συνδεθεί ειδικά με τον όρο οικοφεμινισμός. Στα ποιήματά της ασχολείται με θέματα γλώσσας και μνήμης, με ιδιαίτερη αναφορά στη φθορά και την εξορία. Όπως παρατήρησε ο ιστορικός τέχνης Roberto Tejada, «το έργο της Vicuña, στην ουσία του, είναι «ένας τρόπος ανάμνησης»—σαν να ενώνονται η εξορία και η ανάμνηση για να ξετυλίξουν μια ‘θραυσματική αυτοβιογραφία’ ως μια προσωπική ιστορία μέσα σε μια μεγαλύτερη αφήγηση».
