Την Γερμανίδα ποιήτρια (1973), αναγνωρισμένη ως μία από τις πιο ενδιαφέρουσες σύγχρονες ποιητικές φωνές στην ευρωπαϊκή ποίηση, μας συστήνουν με τη μετάφρασή τους η Μαρίνα Αγαθαγγελίδου και ο Ιορδάνης Παπαδόπουλος. Σε θεματικό επίπεδο πραγματοποιείται στην ποίησή της μια συστηματική διερεύνηση της σωματικότητας, με την εικονοποιία να κυμαίνεται σταθερά ανάμεσα στο σώμα και το φυσικό τοπίο, ανιχνεύοντας και επαναχαράσσοντας διαρκώς τα όρια μεταξύ των δυο αυτών περιοχών. Συστήνοντας τη γλώσσα ως υλική, σωματική διαδικασία, η ποίηση της Ούτλερ στρέφει την προσοχή στο ίδιο το γεγονός της φωνητικής άρθρωσής της, ενσωματώνει δηλαδή την πράξη της επιτέλεσής της.
[να στέκεσαι ενάντια Ι]
ναι, ξανά και ξανά απο-
στραγγίζονται, πάντα, γυμνά
είμαι μουρμουρίζουν είμαι: σαν
να πληγώνονται, τραχιά
κάτω απ’ τα τσίνορα,
τραχιά
[να στέκεσαι ενάντια ΙΙ]
– αντιλαμβάνεσαι: αυλακώνεις –
μόνο στα ορύγματα: ενεργοποιημένα
στέκουν, νιώθουν, παρασύρομαι ήδη: εκτρέπομαι προς εσένα
μέσα απ’ τις ρωγμές ακούω – μου μιλάς για
μπάζα επίστρωση για κάτι που: ορθώνεται,
ανεμολόγιο, ανεμοκινητήρα μιλάς για την: περιστροφή, γυαλιστερό
πτερύγιο λες – αυτό: εκτρέπεται, ναι, εκτρέπομαι, σαν
χέρι, φτερούγα οργώνει: τη ράχη, ναι, αυλακώνει
αγρούς με καπνόχορτο λαβρόχορτο
και λίγο πριν την ωμοπλάτη: στομώνει
