πρώτο το σχέδιο
Αυτό που σας λέγω μου τό ειπε ο μικρός ο Λευθεράκης,
είναι δεν είναι δεκαπέντε χρονών
νιούτσικος, με λίγο χνούδι που ιδρώνει
πάνω απ’ τα χείλια του τα βυσσινιά
είναι ψηλός κι ανυπόμονος
τρέχει πάνω κάτω τα δάχτυλά του στη φόδρα της πολτρόνας
έτσι καθώς μο’ μιλάει
ορθός, δεν μπορεί να καθίσει κάτω σαν άνθρωπος
να πιούμε τη λεμονάδα μας
έχει μια ζέστη διαολεμένη, πηχτή
π’ αχνίζουνε τα στάσιμα νερά
καταμεσίς του πάρκου
κι αναβρύζουνε τα κωνωποειδή, τα ανώφελα
μέσα από τα φυλλώματα στις καρδιές των φυλλοβόλων που θάλλουν,
είναι Αύγουστος κι έχει ανάψει ο καιρός τη θερμασιά του
ανεβαίνει η ζέστη ίσαμε τα ρουθούνια σου
και ρουθουνίζουνε τα ζωντανά κλεισμένα στα κλουβάκια
αναδεύουνται οι οραγκουτάγκοι και φρουμάζουνε
δείχνουνε τα δόντια τους, ζητάνε κάτι λίγο
να δροσιστούνε με τη γκαζόζα του φύλακα κι ολοπηδάνε
δεξά αριστερά, σειέται το κλουβί τους και τα σίδερα βογκάνε
φουντώνει πάνω στη ράχη του μεσημεριού η ζέστα
ρέουνε τα φορέματα του καλοκαιριού,
σαν να την έχει φορέσει πάνω του ο ουρανός
αυτή την ουρά από πετούμενα μυριόστομα που συνωστίζονται
πάνω στις αχτίδες του αρρωστημένου ήλιου,
πάει σύγνεφο το κάμα του καλοκαιριού (…)
