Επιστροφή
Ήρθε από κει που δεν υπάρχει ήχος
Μέσα απ’ την ψυχρότητα των χρωμάτων
Φορά την κάπα των βοσκών
Πιάνει τον ήχο των νερών
Τις στάλες στα παράθυρα και τον ιδρώτα στο γένι
Φωλιάζει στα όμορφα χαμόγελα
Κουβαλά στο κεφάλι κούφιο ξύλο
και μιαν αχτίδα σεληνόφως
Βάζει προσκέφαλο το άλμα των βατράχων
και δεν κοιμάται ποτέ
Κρεμάει για φυλαχτό στο κεφαλάρι
τραγίσιο κέρατο αιχμηρό
Λέει
Τα λόγια τα διαφεντεύουν τα νερά
Τα σκυλιά συνεισφέρουν στην ομίχλη όταν ανασαίνουν
Τα μάτια γίνονται αστέρια σε νερολακκούβες.
