Μία επιλογή ποιημάτων του πολυμεταφρασμένου Μεξικανού ποιητή, ο οποίος εμπλέκει στην πορεία του το ιστορικό με το μυθολογικό. Ο Ούγκο Γκουτιέρες Βέγκα γεννήθηκε στη Γουαδαλαχάρα του Μεξικού το 1934. Έχει διατελέσει καθηγητής και πρύτανης στο Πανεπιστήμιο του Κερέταρο, δημοσιογράφος, ηθοποιός, διευθυντής θεάτρου στη Ρώμη και διπλωμάτης καριέρας. Έχει δημοσιεύσει 20 βιβλία ποίησης και 10 δοκίμια για το θέατρο και την ποίηση. Το 1976 απέσπασε το Εθνικό Βραβείο Ποίησης του Μεξικού. Η διπλωματική του καριέρα, ως μορφωτικός ακόλουθος και πρέσβης του Μεξικού, τον έφερε στην Ελλάδα (1987-1994).
Ο Βέγκα διατρέχει τον ιστό του κόσμου από τις ιθαγενείς γητειές της Γουαδαλαχάρα έως τις δαψιλείς, σε ήχους και νόημα, κλασικές και βυζαντινές γωνιές της Ελλάδας. Τα ταρώ της Βαλβέρδε, η απεύθυνση σε καταραμένους ποιητές και σκηνοθέτες, τα φλεγόμενα μάρμαρα των ελληνικών τοπωνύμιων, η Νέα Υόρκη και το αναπόφευκτο fade out του πλάνου που όλοι είδαμε και ύστερα ονειρευτήκαμε (ή μήπως το αντίθετο;) μορφώνουν το ποιητικό του ιδίωμα και παραπέμπουν σταθερά σε μια οικεία χώρα που θα θέλουμε πάντα να χαθούμε εντός της.
Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ
Νύχτα χωρίς ξόρκια.
Στον ουρανό ανάβουν τα σκοτεινά αστέρια.
Αύριο μια συνηθισμένη μέρα με τις άνυδρες δουλειές της
Θα ανακαλύψει την εικόνα του κακού εχθρού.
Στα μαραμένα βλέφαρα του τελώνη,
Στα χλομά χέρια του γραφειοκράτη
Στη χάρτινη τάφρο του,
Στον καχύποπτο σβέρκο του αστυνομικού,
Στην κουραστική ρητορική του μάρτυρα,
Στα τρεμουλιαστά χείλη του διοικητή.
Θα κοιμηθεί μέσα σε κουρέλια,
Θα καλπάσει στις χορτασμένες κοιλιές,
Θα βρεθεί στα καφέ,
Θα στριμωχτεί κάτω από τις καρέκλες των αεροδρομίων
τρέμοντας στο σινιάλο του τρομερού αρχηγού.
Μικρός, μετριοπαθής,
Βαρετός, κουρασμένος,
Με το καθαρό του πουκάμισο,
Το καινούργιο του παντελόνι,
Θα περπατήσει όλους τους δρόμους.
Μια μέρα θα ξαπλώσει στο γκαζόν,
Και το σάντουιτς με το ζαμπόν, η κόκα κόλα
Κι ένα ωραίο μήλο
Θα επικυρώσουν το θάνατό του.
Όμως η πόλη δε θα προσέξει την απουσία του
Μικρά πλάσματα θα πάρουν τη θέση του
Όπως εσύ, όπως εγώ, αθώα πλάσματα,
Σε συμπαιγνίες μέσα, σε ρυθμούς καταιγίδας
Με μάτια φλογερά,
Με κέρατα στο κεφάλι,
Με τον καθημερινό τους τρόμο,
Τις καινούργιες γραβάτες,
Τα καλογυαλισμένα παπούτσια,
Τους καφέδες, τις μπίρες,
Όλα αυτά τα πλάσματα της λύπησης,
Με τις αμάγευτες νύχτες τους
Και τα απαράλλαχτα πρωινά
Όπως όλα τα ηλίθια πρωινά.
(από Τα Ταρώ της Valverde de la Vera)
