εισαγωγή-μετάφραση: Ελένη Γκίνη
[Δύο ποιήματα του Μάρκο Αντόνιο Κάμπος. Την ολοκληρωμένη μετάφραση, επιλογή από το έργο του μπορείτε να διαβάσετε στο έντυπο περιοδικό]
O σπουδαίος Μεξικανός ποιητής, που πραγματεύεται τον χρόνο και ρωτά: «Πού έμεινε ο τόπος που περπάτησα; Πώς θα μάθω αν αυτό που έζησα υπήρξε;»
Ποιητής, μυθιστοριογράφος, δοκιμιογράφος, νομικός, γεννημένος στο Μεξικό το 1949, έχει μεταφράσει μεταξύ άλλων έργα των Baudelaire, Rimbaud, Gide, Artaud, Saba, Ungaretti, Cesare Pavese, Georg Trakl, Carlos Drummond de Andrade. Για το σύνολο του έργου του έχει βραβευτεί στο Μεξικό με τα βραβεία Xavier Villaurrutia y Nezahualcóyotl, στην Ισπανία με το βραβείο Casa de América y Premio del Tren 2008 Antonio Machado και στη Χιλή με το Μετάλλιο της Προεδρικής Εκατονταετηρίδας Pablo Neruda. Σήμερα ζει στη Μάλαγα της Ισπανίας.
ΒΙΒΛΙΑ
Στην ελεύθερη παιδική μου ηλικία και στη σκοτεινή μου εφηβεία
τα βιβλία ήταν παράθυρα τυφλά σε πνιγηρά παλάτια.
όμως, τι να γίνει, δε το μετανιώνω καθόλου,
που έστω και λίγο διάβασα, γιατί τα κρύα σχολεία,
οι γκριζωποί δρόμοι της γειτονιάς μου, το βουητό
των μικρών μαγαζιών, τα σινεμά της μαγείας, οι ατρόμητοι αγώνες,
η τρέλα και το ρίγος για το μπέιζμπολ και το ποδόσφαιρο,
τα αχόρταγα κορίτσια που πάντα κάτι επιθυμούσαν, οι φιλίες
σαν ριπές ανέμου, παλίρροια και φτερά, μου έδωσαν,
χωρίς να το ξέρω ή να το φανταστώ, πολλαπλάσιες εμπειρίες
γι’ αυτά τα βιβλία που θα έγραφα έπειτα – γιατί
μόνο εκείνο που βιώνεται, δίχως το βλέμμα ή το πρόσχημα της λογοτεχνίας
(τάδε έφη Τσεζάρε Παβέζε), μπορεί να μεταμορφωθεί σε ποίημα.
ΠΟΥΛΙΑ
Στον Αιμίλιο Κόκο
«Γιατί στους στίχους σου βρίσκω συχνά
χελιδόνια και περιστέρια;», με ρώτησε η Παυλίνα
ένα γκρίζο πρωινό του Νοέμβρη
στην κεντρική Αλαμέδα
Και
ξαφνικά
πέταξε
ένα σμήνος
περιστέρια.
«Δεν ξέρω, είπα, ίσως γιατί ο άνεμος απ’ αυτό το σμήνος
μου αφήνει κάτι, κάτι που επίσης, φεύγει, χάνεται,
και πέφτει μετά, πέφτει μέσα στην ψυχή
σα μια σκοτεινή σταγόνα ένα αίσθημα τρυφερότητας και απώλειας».
Και η Παυλίνα είδε στο βλέμμα μου ένα σμήνος από περιστέρια
να φεύγει και να χάνεται πάνω από τις λεύκες.
