Καθόμαστε σε μακρόστενα τραπέζια των σαράντα θέσεων – είκοσι σε κάθε πλευρά. Τα τραπέζια κινούνται αργά, όλα προς την ίδια κατεύθυνση. Κάθομαι άβολα γιατί, όπως συμβαίνει με όλους μας, το κάθισμα δεν ταιριάζει στο σχήμα του σώματός μου. Ίσως να φταίνε οι ποσότητες του φαγητού που καταβροχθίζω. Δεν είμαι λαίμαργος, αλλά μόλις τελειώνω ένα πιάτο, μου φέρνουν αμέσως το επόμενο, και όλα τα πιάτα είναι τριγωνικά. Μου έχουν πει ότι πρέπει να τρώω αδιάκοπα για να ικανοποιήσω τον Πατέρα. Αν σταματήσω να τρώω, ένας διάκονος θα έρθει και θα με προτρέψει αυστηρά να συνεχίσω. Αν τον αγνοήσω, θα χρησιμοποιήσει τη ράβδο που έχει γι’ αυτόν τον σκοπό. Τους λίγους που άντεξαν το μαρτύριο της ράβδου και επέμειναν στη νηστεία τούς πήραν και τους πήγαν μπροστά μπροστά στους κυλιόμενους διαδρόμους που οδηγούν στην αγκαλιά της Μητέρας. Οπότε καλύτερα να φάω όλο το φαΐ μου, παρά να με πάνε στη Μητέρα, γιατί περιμένω την άφιξή του, όλοι αυτόν περιμένουμε. (…)
Παναγιώτης Κεχαγιάς, Η άφιξη του Πατέρα
