ΤΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΕΝΟΣ (ΩΔΕΙΑΚΟΥ) ΤΕΙΧΟΥΣ
Κάθε μέρα το εξωτερικό του περιπάτου μου είναι ένα τείχος.
Πάντα ένα τείχος είναι στα δεξιά μου,
-τα μάρμαρα που κρέμονται,
και η οικεία σκόνη, με ονομασία προέλευσης αθηναϊκή,
( « Τι όμορφη αρμονία»-λένε στην αίθουσα συναυλιών»)
-Δεν εμποδίζει αυτό το τείχος στα δεξιά μου-
Μες στα στενά δωμάτια με τα ηχομονωτικά ξύλινα στόρια,
σαν τα συρτάρια στο κουβούκλιο του Προκρούστη
(εδώ το χέρι, εδώ η μύτη, εκεί το πόδι)
Στους καρφωμένους τοίχους
τα σύμβολα της Παναγιάς ,το Θείο Βρέφος,
ο Δεσποτόπουλος.
Πάντα ένα τείχος είναι στα δεξιά μου,
λαβύρινθος, το τείχος μέσα κι έξω.
Και από τη μέση του ένα ξέφωτο,
μια τρύπα
(Χτύπα)
Για να βουτήξω στον ακάλυπτο εφτά νότες,
η ύφεση και το κλειδί του σολ ,
-Το εξωτερικό του περιπάτου μου είναι ένα τείχος.
Έμαθα
πως μπορώ να περάσω από παντού
Εκτός από το κέντρο
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ
Στον Λουκά Κούσουλα
Εδώ τάχα ή αλλού,
έστριψε το τραγούδι
(το
Πα
Βου
Γα
Δε
Κε
Ζο
Νι)
Πώς έφτασε-γιατί-
(απ ’τα μισά ; )
παράφωνο,
κιθάρα
μπάντζο
τσέμπαλο,
μπαγιάν
μονόχορδα/ τεντώθηκαν σαν τόξο,
«εμείς δεν γονατίσαμε σκυφτοί»
-όρθια
κουρδίστηκαν –
σφυρίξαμε το tempo
καθιστοί ,
για τις λακκούβες, και μετά ;
(Χρειάζεται απόσταση
που να βρεθεί
πού να βρεθεί που
‘ναι μπροστά
βαθύ
και πίσω
ρέμα, )
η αρμονία
διαφώνησε κι αυτή,
μαζί
με
τα άλλα.
RIDENTE LA CALMA/IL CARO MIO BENΕ
Ο Mότσαρτ αντέγραφε συχνά τον Μισλίβετσεκ, τον Τσέχο μπαγαπόντη. Ήταν κι αυτός συνθέτης, ένας μποέμ περαστικός απ’ τις Αυλές. Γιούχαραν στο Μιλάνο την Αρμίδα του κι ο Βόλφγκανγκ, παρών σε κάθε του πρεμιέρα, ξεχώρισε μια άρια στα ρετάλια. Τη μεταποίησε αργά, μαντάροντας και ξεμοντάροντας τις συρ-ραφές και ξαναράβοντας διπλό γαζί από πάνω,
μπάλωσε το mio bene με την сalma ,
«επειδή το τραγούδι/ είχε την όψη τραγουδιού/που κάποιος το κοιτάζει» — κι έπρεπε να μην κοκκινίζει πια.
