Ας κατοικήσουμε τον κόσμο
Για καιρό
Ερειπωμένα κτήρια
Παράθυρα τυφλά
Και λυπημένα
Σ’ άδειες αυλές.
Πικρό χορτάρι
Αναλογίζεται
Το ξοδεμένο αίμα
Μα το παιδί
Παίζει ακόμα
Με τα ζάρια του.
Το παιδί ζωγραφίζει
Στο μάτι του αίλουρου
Στα σωθικά του κήτους
Το παιδί τραγουδά
Στον μαύρο ύπνο
Ξεδιπλώνει φωτεινά
Τα φτερά του
Μετρώ τις άγουρες νύχτες
Παζαρεύω τον ύπνο μου-θάνατο
Ως το τέλος της σιωπής
Παραλογίζομαι.
Λεπτά τα σύννεφα
Διέτρεχαν
Το δέρμα του ουρανού
Ριγούσε στις κλειδώσεις
Εκεί που τρυφερά
Το βλέμμα μου ακουμπούσε
Σαν φιλί.
Διστάζω πια
Στη μοιρασιά
Του Κάτω και του Πάνω Κόσμου
Το ίδιο περιδέραιο
Διχάζει τον λαιμό μου
Σε σκοτεινό και σ’ άσπρο
Κι αλλοίμονο
Στα λόγια που έσπασαν
Και σκόρπισαν
Κι Εκεί
Κι Εδώ.
