Αυτή η ανθολογία είναι ταυτόχρονα πράξη χειραφέτησης και αισθητική πρόταση. Με φόντο τις πολλαπλές χρηστικές (πολιτικο-ιδεολογικές στην πλειονότητά τους) τοποθετήσεις γύρω από τον ρόλο της ποίησης σήμερα, εκπροσωπεί μια επιθυμία αυτοπροσδιορισμού. Εκφράζει την επείγουσα ανάγκη μετατόπισης της συζήτησης προς την ίδια την ποίηση του τώρα και προς το τι είναι λειτουργικό στους τρόπους της, έξω από «επίκαιρες» θεματολογίες και πολιτικοκοινωνικές απαιτήσεις που οδηγούν σε παραμορφωτικές αναγνώσεις των έργων. Άλλωστε, αν η ποίηση είναι μια δημιουργική πράξη μέσα στη γλώσσα, τότε όσο πιο ακριβής, διεισδυτική και διερευνητική είναι, τόσο πιο πολιτική – με την έννοια του αναστοχασμού και της αντανάκλασης της ατομικής και της κοινωνικής ζωής. υπάρχει πάντοτε μια εγγενής σύγκρουση του καλλιτέχνη με την εποχή του (μια σύγκρουση που οι σύγχρονες κοινωνίες της συναίνεσης τείνουν να ξεχνούν υποκριτικά, συγχέοντας την καλλιτεχνική δράση με την επιβράβευση και την αναγνώριση που ενδέχεται να ακολουθήσουν), αφού η τέχνη δεν υποδέχεται μόνο το κριτικό πνεύμα, αλλά αποτελεί το πεδίο εκδήλωσης νέων τρόπων και δυνατοτήτων για την ίδια τη ζωή. Η ποίηση, λοιπόν, δεν δίνει απαντήσεις; Πιστεύoυμε ότι δίνει, αλλά οι απαντήσεις δεν είναι οριστικές. Η γνώση που παράγει η ποίηση είναι λοξή, περιθωριακή, πιο περίπλοκη και γι’ αυτό πιο συμφιλιωτική αλλά και ταυτόχρονα λυτρωτική.
Πέραν του ειδικού κριτηρίου του «πολιτικού», η παρούσα πρόταση ενέχει μιαν ακόμη τριπλή ιδιαιτερότητα: α) η επιλογή των ποιημάτων έγινε από μιαν ομάδα ανθολόγων, αντί του συνηθέστερου ενός ή δύο· β) οι ανθολόγοι είναι οι ίδιοι/ες ποιητές/τριες· που γ) ανθολογούν αποκλειστικώς συγχρόνους τους.
Ο μεγάλος αριθμός των συμπεριλαμβανομένων ποιητών (47) καταδεικνύει ότι η πρότασή μας ορίζει ένα ευρύτερο πεδίο αναζήτησης, πολύμορφο, πολύτροπο, με έντονο το προσωπικό στίγμα, που δύσκολα υπάγεται σε κοινό παρονομαστή. Παρ’όλα αυτά, διαγράφει καθαρά έναν κοινό άξονα πορείας: μια ποίηση της διερεύνησης και όχι της δήλωσης, της σημαίνουσας εικόνας και όχι της περιγραφής, της νοητικής έκπληξης και όχι της ρητορείας. Βεβαίως, όπως κάθε ανθολογία, δεν είναι εξαντλητική, αλλά ελπίζουμε πως είναι αρκούντως ενδεικτική του τι συμβαίνει αυτή την στιγμή στη νέα ελληνική ποίηση.
Το θέμα μας –και το κριτήριό μας– δεν είναι, συνεπώς, «η πολιτική ποίηση» αλλά «το πολιτικό-ως-στάση στην ποίη-ση-ως-πράξη». Και αυτή η πολλαπλότητα σχέσεων και «αντιπαλότητας» μεταξύ του ποιητικού και του πολιτικού, καθώς και η συνεπακόλουθη αμφιθυμία για τους τρόπους αλληλο-αποκλεισμού ή συμπλοκής τους, χαρακτηρίζουν –κατέστη ήδη, πιστεύουμε, εμφανές– και τη δική μας στάση απέναντι σε αυτές τις δύο κατηγορίες· σε αυτούς τους δύο τρόπους του σκέπτεσθαι, του πράττειν, του υπάρχειν. Και έτσι σκοπεύουμε να συνεχίσουμε: ταλαντευόμενοι· διερευνώντας· μη καταλήγοντας.
