(Μετάφραση: Κωνσταντίνος Ματσούκας)
Τη συζήτηση γύρω απ’ τον μεταουμανισμό συνοψίζει σε αυτό το κείμενο η Ρόζι Μπραϊντότι, μία από τις σημαντικότερες θεωρητικούς της εποχής μας στα πεδία της φεμινιστικής κριτικής, και της
κριτικής θεωρίας. Η Μπραϊντότι δεν περιορίζεται στη θεωρητική εξύμνηση των νέων υβριδικών ή συμβιωτικών δυνατοτήτων, μα κάνει λόγο για τον μετανθρωπισμό ως «κατάρα και ευλογία». Όπως γράφει:
“Ο μετα-ανθρωποκεντρισμός αναιρεί την ιδέα μιας ιεραρχίας των ειδών και ενός και μοναδικού, κοινού κριτηρίου του «Ανθρώπου» ως μέτρου των πάντων. Στο οντολογικό κενό που έτσι διανοίγεται, εισρέουν καλπάζοντας άλλα είδη.
Έχω πλήρη επίγνωση ότι κάποιοι ίσως θεωρήσουν τη χαρωπή μου έγκριση της στροφής προς τον μετα-ανθρωποκεντρισμό υπερενθουσιώδη, ίσως και θριαμβολογική (Moore, 2011). Όπως είπα σε προηγούμενο κεφάλαιο, η σχέση με το μετα-ανθρώπινο επηρεάζεται σε πρώτο πλάνο από την κριτική αποτίμηση του ανθρώπινου. Η βαθιά μου αντι-ανθρωπιστική κλίση διαφαίνεται στη θέρμη με την οποία καλωσορίζω την εκτόπιση του Homo Sapiens. O μετα-ανθρωπιστικός μου ενθουσιασμός, ωστόσο, δεν με τυφλώνει στις αδήριτες αντιφάσεις και στις υφιστάμενες ανισότητες στη σύγχρονη συσχέτιση ανθρώπων και ζωών. Τα παλιά μοτίβα εργαλειακής αντιμετώπισης εξακολουθούν να λειτουργούν, με τα ζώα να χρησιμοποιούνται για τροφή, για προϊόντα από μαλλί και δέρμα, σαν εργατικό δυναμικό στη γεωργία, στη βιομηχανία, στην επιστήμη. Μάλιστα, η νεκρο-πολιτική οικονομία επιτείνεται από τις παγκόσμιες συρράξεις και την οικονομική κρίση. Στον βαθμό που ο ύστερος καπιταλισμός εμπορεύεται και κερδοσκοπεί από τις βιογενετικές δομές της ίδιας της ζωής, συνεισφέρει στην εκτόπιση του ανθρωποκεντρισμού. Τα ζώα βρίσκονται παγιδευμένα σ’ ένα δίλημμα χωρίς λύση. Από την άλλη ωφελούνται από κάποιες κινήσεις επανορθωτικού εξανθρωπισμού. Αυτή η αντιφατική συνθήκη με οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο μετα-ανθρωποκεντρισμός είναι κατάρα και ευλογία για τους ανθρώπους και τα ζώα.”
