(Μετάφραση: Κατερίνα Ηλιοπούλου)
Ο ΙΑΓΟΥΑΡΟΣ
Οι πίθηκοι χασμουριούνται και λατρεύουν τους ψύλλους τους στον ήλιο.
Οι παπαγάλοι ουρλιάζουν σα να ’χουν πάρει φωτιά, ή κορδώνονται
Σαν φτηνές κοκότες να προσελκύσουν τον περαστικό με το φιστίκι.
Κατάκοποι από την απραξία τίγρης και λέοντας
Ξαπλώνουν ακίνητοι σαν τον ήλιο. Τόσα κλουβιά που μοιάζουν άδεια, ή
Αναδίδουν την οσμή των ναρκωμένων κορμιών πάνω στο άχυρο.
Θα μπορούσε να είναι τοιχογραφία σε παιδικό δωμάτιο.
Μα όποιος περνάει απ’ όλα αυτά μαζί με άλλους φτάνει
Μπροστά σε ένα κλουβί όπου το πλήθος στέκεται και κοιτάζει υπνωτισμένο,
Σαν παιδί μέσα σε όνειρο, ένας ιαγουάρος να αδημονεί εξαγριωμένος
Μέσα από τη σκοτεινιά της φυλακής με τα τρυπάνια των ματιών του
Προς μια σύντομη μανιασμένη έκρηξη. Όχι από βαρεμάρα –
Το μάτι παραδομένο στην τύφλωση απ’ τη φωτιά,
Από την ανατίναξη του αίματος στο μυαλό κουφό το αυτί –
Πέφτει πάνω στα κάγκελα μα δεν υπάρχει γι’ αυτόν το κλουβί
Περισσότερο απ’ ό,τι για τον ασκητή το κελί του:
Ο δρασκελισμός του είναι η έρημος της ελευθερίας:
Ο κόσμος κουλουριάζεται κάτω από την επιμονή της πατούσας του.
Πέρα από το πάτωμα του κλουβιού οι ορίζοντες καταφθάνουν.
Η ποίηση του Τεντ Χιουζ διακρίνεται από μια πρωτογενή δύναμη που πηγάζει από τη σκληρότητα και την ομορφιά του φυσικού κόσμου. Η ιδιαιτερότητα της ματιάς του οφείλεται στο γεγονός ότι αναφέρεται σε αυτόν ως κάτι απολεσθέν. Η απώλεια και η εξορία του πολιτισμένου Δυτικού από τη φύση δίνουν στα ποιήματα μια σκοτεινή, δυσοίωνη ατμόσφαιρα, γεμάτη εικόνες σπάνιας καθαρότητας, με μια γλώσσα απογυμνωμένη και τολμηρή. ……Το ποιητικό έργο του Τεντ Χιουζ κατοικείται από πάμπολλες μορφές ζώων, τα οποία είναι φορείς μύθων, έχουν θεϊκά αλλά και ανθρώπινα χαρακτηριστικά, είναι δαίμονες και είδωλα άλλων μορφών. Τα ζώα ενσωματώνουν το αίνιγμα του κόσμου, τις αντιφατικές δυνάμεις που κυβερνούν το πεπρωμένο μας. Έχουν μιαν απροσπέλαστη ομορφιά, μιαν εγγενή καθαρότητα στις προθέσεις τους, αλλά και την ενστικτώδη αρπακτική όρεξη του κυνηγού.
