I
Στο λιμάνι του Ντακάρ
Μακριά από την παλιά πόλη του Μπαριλότσε
ένα λουλούδι , δέκα
μαζί
διαλύουν
ένα πλοίο
και
ίσως
ανοίγει η κοιλάδα τα χρώματα
μα
Είμαι σίγουρος
Οι ναυτικοί τις νύχτες
Πετούν γυναίκες στη θάλασσα
Να καθαρίσει μάλλον η σκέψη τους
Να εμπλουτίσουν αίμα κάθε υδάτινη σπιθαμή.
Έχει ένα τρυπημένο οστό
Κι από μέσα του αναβλύζει
το γάλα
Στο οροπέδιο
Την απεχθάνονται:
Αυτό το κοχύλι
Αυτό το κοχύλι λένε που έχω
Αυτό το κοχύλι που έχω
Μέσα μου
Μετρά τους νόμους σαν κωπηλάτης
Ιχνηλατεί
Όλα τα δύει και βρίσκουν τη χαρά τους
