———————————————
Γιάννης Στίγκας, Ο δρόμος μέχρι το περίπτερο
συνέντευξη στην Γιάννα Μπούκοβα
———————————————–
(…)Στο καινούργιο βιβλίο του Στίγκα η εξόρυξη δεν είναι πια μόνο μέθοδος δουλειάς, είναι κατεύθυνση πορείας. Ο ίδιος ο τίτλος με τη φαινομενικά γραμμική του διατύπωση είναι οπλισμένος με πολλαπλό παράδοξο. Δεν υπάρχει τίποτα πιο «τώρα» από ένα περίπτερο: η πάντα διαθέσιμη, χρηστική και χρήσιμη, «ψιλικατζίδικη» πραγματικότητα. Και βέβαια, δεν υπάρχει πιο σύντομη διαδρομή από τα λίγα βήματα μέχρι το πιο κοντινό σημείο μέσα σε μια πόλη. Ο δρόμος του ποιήματος ανοίγει στην απόσταση ανάμεσα στο εγώ και αυτό το πρόχειρο (με όλες τις έννοιες) «τώρα», εκτείνεται σε μιαν άλλη, κάθετη αφήγηση αλληλουχίας και συμπύκνωσης μέσα στον βαθύ χρόνο, αυτόν με τα «μαύρα λαγούμια», τον χρόνο που δεν είναι του Γκρίνουιτς. (…)
Γ.Μ.: Τι είναι το «Αγχιβατείν – Pallaksch», είναι κλειδί, είναι ξόρκι; Με άλλα λόγια, ποια είναι η λειτουργική ιδιότητα των ονομάτων, αναφορών και τσιτάτων στην υφή του κειμένου
Γ.Σ.: Είναι κλειδί που ξορκίζει, είναι ξόρκι που ξεκλειδώνει, είναι σπασμένο σπαθί δεμένο με σπάγκο. Δεν έχω κανέναν ενδοιασμό να χρησιμοποιήσω ονόματα, τσιτάτα, αναφορές στο κείμενο, με
την προϋπόθεση βέβαια ότι αποτελούν οργανικό μέρος του κειμένου. Κάθε ποίημα είναι ένας ζωντανός οργανισμός, αθώο και παμπόνηρο ταυτόχρονα, δεν ξεγελιέται, οτιδήποτε ξένο θα το απέρριπτε. Και κάτι ακόμα, οι στίχοι των άλλων είναι μια υπόθεση εξίσου σκληρή με τους δικούς μας. Αν θέλεις να τους πιάσεις στο στόμα σου, θα πρέπει πρώτα να τους κατακτήσεις ή να σ’ το πω αλλιώς: σφίγγεις το ξυράφι του Βαν Γκογκ στην παλάμη σου, ποιανού είναι το αίμα;
Τώρα, πιο συγκεκριμένα, ήθελα τον Πάουντ και τον Μαγιακόφσκι ως πυλώνες του βιβλίου, δύο άνθρωποι που θέλησαν να ξαναπλάσουν τον κόσμο, το πλήρωσαν και οι δύο πανάκριβα. Ο Μπάυρον, πάλι, είναι ένα δροσερό ποτήρι νερό για τον δρόμο – για το σημείο εκείνο που λες δεν μπορώ να συνεχίσω, το πίνεις και συνεχίζεις. Οι δύο αγγλικοί στίχοι του βιβλίου έχουν να κάνουν με τη φύση του κακού. Άλλωστε, η ιστορία τούτου του τόπου και το κακό πάνε μαζί. Επιστρέφω στην πρώτη σου ερώτηση. Η πολιτική θα όφειλε να πολεμά το κακό. Το να καταγγέλλει κανείς το κακό δεν είναι αρκετό, οφείλει να το ξεμπροστιάζει, η διαφορά ακούγεται λεπτή, αλλά είναι τεράστια. Υπό αυτό το πρίσμα, το βιβλίο μου είναι πολιτικό.
συνέντευξη >>>> [φρμκ]#1 | άνοιξη-καλοκαίρι 2013
