Εισαγωγή – Μετάφραση: Μαρία Φραγκούλη
Σιβυλλική, σκοτεινή και δύσβατη. Μυστηριακή· σχεδόν ακρυπτογράφητη. Την ίδια στιγμή όμως έντονα αποκαλυπτική, εξομολογητική. Προσεγγίζοντας την ποίηση της Αμέλια Ροσέλι, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η ζωή και το έργο της σημαδεύονται από την πολιτική δολοφονία του πατέρα Κάρλο και του θείου της Νέλο, το 1937 στη Γαλλία, από το φασιστικό καθεστώς. Κόρη ενός ιταλοεβραίου εξόριστου αντιφασίστα και μιας αγγλίδας πολιτικής ακτιβίστριας, της Μάριον Κάθριν Κέιβ, η Ροσέλι γεννιέται στο Παρίσι το 1930. Αυτή η κοσμοπολίτικη συγκρότηση (με πολλές μετακινήσεις σε Γαλλία, Αγγλία, ΗΠΑ) την καθιστά πολύγλωσση συγγραφέα. Επέστρεψε στην Ιταλία το 1946, μετά την Απελευθέρωση, και εγκαταστάθηκε στη Ρώμη από το 1950 (συνέχισε να διαμένει κατά περιόδους στο εξωτερικό, ιδιαίτερα στην Αγγλία). Παράλληλα με τις σπουδές λογοτεχνίας και φιλοσοφίας, τη διέκρινε ιδιαίτερος ζήλος για τη μουσική θεωρία και την εθνομουσικολογία. Στη Φλωρεντία και το Λονδίνο σπούδασε θεωρία μουσικής σύνθεσης (βιολί, πιάνο και εκκλησιαστικό όργανο), έγραψε δοκίμια και συνέθετε επί χρόνια μουσική. Ωστόσο δεν μετασχημάτισε ποτέ αυτά τα πάθη σε πραγματικό επάγγελμα. Εργάστηκε ως μεταφράστρια και σύμβουλος εκδόσεων, ενώ συνεργάστηκε με διάφορα περιοδικά (Botteghe Oscure, Civiltà delle Macchine, Nuovi Argomenti, Il Verri, Il Menabò). Η δολοφονία του πατέρα σφραγίζει τη γραφή της με το συναίσθημα του σπαραγμού και συγχρόνως με την απόκρυψη της αυτοβιογραφικής εξομολόγησης. Καταπονημένη από μια μακροχρόνια ψυχική ασθένεια με στοιχεία παράνοιας, αυτοκτόνησε το 1996, πηδώντας από τον πέμπτο όροφο του διαμερίσματός της στη Ρώμη.
Πολεμικές παραλλαγές (1964)
Ενάντια στον βασιλιά του σύμπαντος φώναζαν αναχωρήτρια και
ερωτευμένη.
Αναχωρήτρια και ντροπαλή. Αναχωρήτρια ντροπαλή ντρεπόταν
για το κάλλος της. Μελετούσε επίπεδα και ηθμόσφαιρες
ανεξέλεγκτα. Μ’ ένα μπουκάλι ζεστό νερό πάνω της
μελετούσε επίπεδα και ημισφαίρια. Με το σταγονόμετρο της
μοναξιάς συγκρατούσε το πάθος της για το ωραίο. Με το
πάθος της για το ωραίο συγκρατούσε την πορεία της προς τη μοναξιά.
Με το πάθος της για το ωραίο αποκρυπτογραφούσε τη μοναξιά.
Το φάντασμα της μοναξιάς φώναζε! Φώναζε πως αυτή
είχε ξαναβρεί το καλό, το κάλλος και τα ουσιώδη
της ζωής – φώναζε να ξαναδώσει ζωή φώναζε δυνατά πως
η ζωή είχε επιστρέψει και ζωή ήταν το να χαρίζεις. Όχι χρήμα,
όχι τη δύναμη μήτε τον χρόνο ή άλλα ουσιώδη
παρά: – να τρέχεις προς την αγχόνη που μαινόταν ατάραχη ενάντια
σε κάθε γενναιοδωρία ενάντια σε κάθε ουσιώδες ενάντια σε κάθε
εμπόδιο. Το καλό έπεφτε ανάσκελα στο κρεβάτι
μπρούμυτα ανάμεσα στα τέσσερα νεκρά κεριά του. Η νύχτα
το ξανατύλιγε στο μυστηριώδες σάλι της από
χοντρό και ξεθωριασμένο μαλλί – μια αληθινή κόλαση.
