Ο Ράστουμ Κοζάιν (Rustum Kozain) γεννήθηκε (1966) στο Πάαρλ (Paarl) της επαρχίας του Δυτικού Ακρωτηρίου της Νοτίου Αφρικής και σπούδασε αγγλική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο του Κέηπ Τάουν. Τα βιβλία του, This Carting Life και Groundwork, τιμήθηκαν με τα πλέον σημαντικά λογοτεχνικά βραβεία της χώρας. (…) Το ζώο πατάει νωχελικά, αθόρυβα, και κάπως έτσι απλώνεται η ποίηση του Κοζάιν, με ακατάβλητο φυσικό σοβαρύ μέτρο, το μέτρο της άμετρης γύρω φύσης και, μαζί, με την αγριάδα της, το λεκτικό δάγκωμα, την ανελέητη κατά μέτωπο συνάντηση με το γεγονός συμβάν. Έτσι η ποίησή του γίνεται και των γεγονότων, πολιτική άλλα πάντα από το χώμα, σαν κλίμακα (σκάλα ψηλή ψηλή) «γήθεν πάντας ανυψώσασα χάριτι», δηλαδή που με τα ποιητικά κόλπα της από τη γη, στο χώμα ριζωμένη, σηκώνει όλους μας λίγο ψηλότερα.
Βασίλειο της βροχής
από ετούτα εδώ δεν φτάνω πιο κοντά
στο μυστικό που ξέφευγε απ’ τα παιδιά
– Derek Walcott, ‘‘Sainte Lucie’’
Κάπου σε κάποια σκοτεινή δεκαετία
στέκεται ο πατέρας μου χωρίς δουλειά,
εγώ κι ο αδερφός μου δεν το γνωρίζουμε
βαθιά μέσα στο χειμώνα του Πάαρλi και μια σχολική αργία.
Καθώς η θερμοκρασία πέφτει, αυτός,
ο πατέρας μου, φτιάχνει ένα θερμός με καφέ,
αγοράζει μερικά meat piesii κι αγκομαχάμε
προς το πέρασμα του Ντι Τόιτς Κλούουφiii μέσα στην παλιά του Φορντ 57,
όπου κάνει θεληματικά το βουνό –κάτω από κρύο σύννεφο,
καστανό και γαλάζιο το πρόσωπο του βράχου αστράφτει υγρό με τη βροχή–
κάνει θεληματικά αυτά ν’ ανοίξουνε και ν’ αφήσουν τα παιδιά του να μπουν,
ενώ μαζί ζητάει συγγνώμη –
ο αυστηρός και θυμωμένος τρομερός πατέρας μου –
ενώ μαζί ζητάει συγγνώμη για την ύπαρξή του
εκεί και τότε το πού συχνάζει να δηλώνεται
στον τροχονόμο ή το δασοφύλακα με τα υπηρεσιακά,
πανταχού παρόντα σε κάθε επόμενη στροφή
ή αραγμένο στο τζηπ δίπλα στο δρόμο:
«Όχι κύριε, απλώς περνάω. Ναι, κύριε, δικό μου είναι το αμάξι.»
Στο πιο ψηλό σημείο στο πέρασμα
σταματάμε να φάμε, κι αυτός, ο πατέρας μου,
αυτός ο αυστηρός και θυμωμένος, τρομερός πατέρας,
ο πατέρας μου που αγαπώ και το σκοτεινό του πρόσωπο,
διανοίγει ένα σύμπαν που με τρόπο περίεργο
το κάνει να μας ανήκει, που δεν μου ανήκει πια:
ένα πονηρό γέρικο γκρίζο μπαμπούνiv, καλά κρυμμένο
πίσω από τ’ αλάτι και τη σκουριά του βράχου, μας ζυγίζει·
κι ένα αφύσικα θαυμαστό αρπακτικό πουλί
σπάνιο, τρέχει προς τη φωλιά του καθώς ο καιρός γυρίζει.
Κι είμαστε εκεί ψηλά κοντά νομίζω
στο Θεό του πατέρα μου, ο αέρας να ουρλιάζει
και το σύννεφο να διαβαίνει από πάνω μας, με δέος
μικρότατοι μέσα σ’ εκείνο το μεγάλο αμάξι που λικνίζεται στη θύελλα.
Σιωπή. Ένα σημείο ξαφνική ηρεμία
καθώς το σύμπαν κάνει παύση, παίρνει αναπνοή
και συγκεντρώνει τη χάρι του.
Ύστερα η σιωπηλή, πτεροφυής πτώση
απ’ τις νιφάδες το χιόνι καθώς σε εμάς χαρίζει
ένα βραχύ αστραφτερό βασίλειο
αόρατο από το δασονόμο. Και για κάποια λεπτά
ένα αμάξι με τρεις αποσβολωμένους ενοίκους
στέκεται πάνω στην κορυφή έξω από το γοργό
όλο και πιο σκοτεινό γύρισμα της ενηλικίωσής μας·
(…)
