O Aντρέι Σεν-Σένκοβ γεννήθηκε το 1968 στο Τατζικιστάν και από το 1990 ζει στη Ρωσία. Θεωρείται μια από τις πιο εκφραστικά πλούσιες και ιδιόρρυθμες φωνές της σύγχρονης ρώσικης λογοτεχνικής σκηνής. Έχει δημοσιεύσει επτά βιβλία με ποιήματα, μικρά πεζά και οπτική ποίηση, ανάμεσα στα οποία Η κρυφή ζωή του μηχανικού πιάνου (1997), Χορός με γυναίκα λίγο ψηλότερη (2001), Τα ίχνη αντιστέκονται (2006), Ο Θεός πάσχει από αστροφιλία (2010) κ.ά. Σε αγγλική μετάφραση κυκλοφορούν τα βιβλία του ZZaj (ΗΠΑ, 2009) και Anatomical Theater (ΗΠΑ, 2014). Κείμενά του έχουν μεταφραστεί σε άλλες 16 γλώσσες και έχουν ενσωματωθεί σε συνθέσεις σύγχρονης ορχηστρικής μουσικής.
(Τέσσερα ποιήματα του Σεν-Σένκοβ. Την ολοκληρωμένη μετάφραση-επιλογή από το έργο του μπορείτε να διαβάσετε στο έντυπο περιοδικό)
Η ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΒΟΥΔΙΣΤΙΚΩΝ ΚΕΙΜΕΝΩΝ
ΙΣΟΔΥΝΑΜΕΙ ΜΕ ΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΑΚΙΝΗΤΩΝ ΜΝΗΜΕΙΩΝ
(Επιλογή)
Δεν αποτελούν άραγε μερικά μνημεία θλιβερή απάντηση
στο ερώτημα αυτό;
Β. Καντίνσκι
*
Να κόβετε το δάσος, όχι το δέντρο. Το δάσος γεννάει φόβο.
μνημείο του σκύλου του Καμύ, που ήταν στο αυτοκίνητο μαζί του,
αλλά δεν βρέθηκε στον τόπο του δυστυχήματος:
μέρος του ανθρώπινου σώματος,
το οποίο πάντα θα ήθελε,
αλλά δεν τολμάει να αγγίξει
κανένα ζώο
*
Η σοβαρότητα είναι ο δρόμος της αθανασίας. Η ελαφρότητα είναι ο δρόμος του θανάτου.
Οι σοβαροί δεν πεθαίνουν. Οι ελαφρόμυαλοι μοιάζουν νεκροί.
μνημείο του κοριτσιού Έλσι Ράιτ, που το 1917 παρουσίασε μια φωτογραφία,
στην οποία ισχυριζόταν ότι κατάφερε να αποτυπώσει ξωτικά:
ο φακός
μεγεθύνει το μικρό γυάλινο αντικείμενο σε τέτοιο βαθμό
που γίνεται ορατό το λεπτό λαρύγγι
που λιώνει
αμέσως μετά από την πρώτη λέξη
*
Ακόμα και ο κακός βιώνει την ευτυχία, πριν το κακό ωριμάσει. Αλλά όταν το κακό ωριμάσει, ο κακός βιώνει το κακό.
μνημείο της Ζυστίν, τοποθετημένο μέσα σε μνημείο της Ζουλιέτ:
η σκλάβα
γυρίζει τρέχοντας τους διαδρόμους
στο σώμα του οικοδεσπότη,
του οποίου την ύπαρξη αν και μαντεύει,
φοβάται να παραδεχτεί
*
Κάποιοι όμως δεν γνωρίζουν, ότι η μοίρα μας εδώ είναι να χαθούμε.
μνημείο του Ντουμπρόβνικ, ή μόνη πόλη
που θυμίζει περισσότερο νεκρή φύση απ’ όσο τοπίο:
το βελανίδι
στην προσπάθειά του να αποδείξει σε όλους
ότι είναι μικρό δέντρο,
ροκανίζει στο πλευρό του ένα άνοιγμα
και
πεθαίνοντας από ευτυχία
φαντάζεται το σκουλήκι που βγήκε
σαν ένα μακρουλό ροζ πουλί
