(…) Ξεκινώ την εκμετάλλευση του ποιήματος ή αλλιώς τη διπλή χρήση του. Δέχομαι αρχικά τη σύμβαση της λογοτεχνίας που θέτει εμένα στο πεδίο της πραγματικότητας κι εκείνο στο πεδίο της τέχνης. Με αυτήν την προϋπόθεση, το βλέπω ως τεχνούργημα προς ανασύνθεση, συμμετέχω ως το άλλο μέλος της σύμβασης, επιδιώκοντας την ολοκλήρωση του τριγώνου συγγραφέας, έργο, αναγνώστης και το μέγιστο αισθητικό όφελος για μένα, το ποίημα κι οποιονδήποτε αναγνώστη με τον οποίο θα μοιραστώ κοινά και παραδεδεγμένα κριτήρια αξιολόγησης του ποιήματος.
Όμως, παράλληλα, θέλω μία φράση για σήμερα, ένα ισχυρό motto ως φίλτρο της σημερινής μέρας ή της υπόλοιπης ζωής μου μέχρι ένα άλλο να πάρει τη θέση του – δεν είναι παράξενο ότι οι στίχοι επέχουν θέση προσωπικού καταφυγίου, αισθητικού ή υπαρξιακού, αν όχι ισχυρότερη σε σχέση με προτάσεις από φιλοσοφικά, επιστημονικά, θρησκευτικά κείμενα, παρόλο που ελάχιστοι διαβάζουν ποίηση; Επανέρχομαι, υπάρχει η βαθύτερη ανάγκη να με «πιάσει» μία φράση κι εγώ να κρατήσω δική μου τη σημασία της στην οποία θα αναφέρομαι.(…)
