Άτιτλο
Σου λέω,
έχω χρόνια και ζωή πολλή μπροστά μου
κι οι φόβοι των γηραιότερων μου ’ναι απολύτως ξένοι
και θα ζούσα για πάντα σού λέω,
εάν δεν μου εξηγούσες
πως είναι φυσικά αδύνατο να ζει κανείς για πάντα.
Πρωτεύουσες
Αφουγκραστείτε τους δρόμους και τ’ αμάξια,
τις φωνές απ’ τα σπίτια και τους κρυφούς ανθρώπους.
Από μέσα τους δεν θα βγούμε ποτέ αλώβητοι
˗δεν είναι κάτι απ’ το οποίο χρειάζεται να γλιτώσουμε˗
Μπορώ να το πω
Πως σας νιώθω όλους δικούς μου,
και εξάλλου
˗γιατί το αρνείστε;˗
αγαπάμε τις πρωτεύουσες
γιατί πάντα στο χάος βρίσκει κανείς τον εαυτό του.
